[Işıldayan Safir]

Bu öyküdeki kıskançlık kibar bir tabir olmuş. Burada kıskançlıktan ziyade haset görüyorum ben. Kıskançlığın en üst noktası gibi de ifade edebiliriz. Daha tehlikeli ve gerçekten önüne geçilmesi gereken bir şey...

Karşımızdakileri küçümseyerek, ona zarar vererek kendimizi daha iyi bir noktaya çıkarmaya çalışmak acizliktir. Kişinin kendi beceriksizliğini örtbas etme çabasıdır. Ben daha iyi olamıyorum o zaman başkalarına zarar veriyim onlar kötü bir duruma düşerse ben belki onların üzerine çıkarım demektir.

Ancak bir insan bunu ne kadar yaparsa yapsın iyi olan mutlaka gelip önüne geçecektir. Ve haset eden kişi de hiçbir zaman gelişemeyecektir. Ve en önemlisi de hep mutsuz olacağı gibi çevresindeki insanları da mutsuz edecektir.

Biz demiyor muyuz her zaman gelişimin sonu yok diye. Gerçekten yok. O nedenle başkalarının başarılarına, sahip olduklarına haset etmeyi bırakıp, kendi gelişimimiz için çalışmayı misyon edinmemiz gerekir.

Böylelikle hem kendimizi geliştirir hem de başkalarının gelişimlerini görerek belki her seferinde daha fazla ilerleyebiliriz. Belki en iyi olup sadece kendimizi aşmaya çalışabiliriz. Belki de başarılarımızla başkalarının gelişimine de katkıda bulunup, yaşamlaına ışık oluruz.

Sevgiler.