tahta at
 

Bu anektodu bugün bir arkadaşım anlattı:
Yaşlı adam eşi ve çocuklarıyla pikniğe gider.Doğa'nın güzelliğiyle yaşadıkları yerden bir hayli uzaklaşan bu aile, dönüş yolunda bir hayli yorgundur.İçlerinde en çok ta adamın küçük oğlu, bir adım daha atamayacak kadar yorgundur ki; yürümemek için ayak diremektedir.Baba o sırada yanlarından geçmekte oldukları ağaçtan bir dal koparıp, bıçağı ile yontmaya başlar ve kısa sürede ağaçtan değnek bir at yapar,çocuğa verir.Çocuk o değnek atın üzerine biner ve dıgıdık...dıgıdık... hoplaya zıplaya hepsinden önce tepedeki evlerine varır.Adam kızına döner, tepeye çoktan ulaşmış oğulu göstererek: "Bak kızım," der."Hayatta kimi zaman daha fazla devam edemeyeceğimizi düşündüğümüz anlar olur; ama gördüğün gibi böyle zamanlar da bile ağaçtan yapılmış değnek bir at yolumuza devam etmemizi sağlar.Bu bazen bir küçük hikaye olur okuduğumuz,bazen bir müzik parçası kulaklarımıza çalan,bazen de güzel bir resim gözlerimizin gördüğü"

Ben şahsen bu tür hikayelerin kişisel değnek atım olduğunu düşünüyorum.Bunlardan bende pek çok vardır.Kimi bu denli etkilemiştir beni not almışımdır onu bir yerlerden.Kimisini de bizzat yaşayıp yazmışımdır onu, başkalarının değnek atı olsun diye.

Ben böyle hikayeleri seviyorum ve bu hikayeleri dinlemeyi,anlatmayı seven kişilerle birlikte vakit geçirmekten büyük keyif alıyorum.Daha bugün tanıştım sırf böyle hikayelerin koleksiyonunu yapan birisiyle.Ben anlattım o dinledi.O anlattı ben dinledim ve geçekten çok iyi vakit geçirdik.
Hepinize yorulduğunuzda üzerine binebileceğiniz değnek bir ata sahip olmanızı dilerim...

Ynt: tahta at