Yaşayarak öğrenmek...
 

Bir gün Napolyon düşman askerlerinden kaçarken, bir bakkal dükkânına
girmiş. Bakkala hemen kendisini saklamasını emretmiş. Bakkal da
Napolyonu müsait bir yere saklayıp, biraz sonra gelen düşmanları da
'Az evvel biri koşarak şu tarafa kaçtı.' diye savuşturmuş.
Nihayet biraz sonra Napolyon'un muhafızları yetişmişler. Bakkal
ömründe bir daha karşılaşamayacağı Napolyon'a sormuş:
'Efendim,
af buyurun ama merak ettim, ölümle bu denli burun buruna gelmek nasıl
bir duygu?' Napolyon birden öfkelenmiş. 'Sen kim oluyorsun da benimle
böyle
dalga geçercesine konuşabiliyorsun?' diye bağırmış.
Hemen askerlerine, adamcağızı kurşuna dizmelerini emretmiş.
Askerler
bakkalın gözünü bağlayıp, karşısına dizilmişler.
Mermiler namlulara
sürülmüş, artık 'ateş' emri verilecek...
Adamcağız içinden 'Ah, ne
yaptın sen? Şimdi ölüp gideceksin diye
düşünürken, arkadan bir çift el uzanmış, gözündeki bağı açmış.
Karşısında Napolyon varmış. Tek cümleyle cevaplamış Napolyon:
''İşte böyle bir duygu!'
" Yaşayarak öğrenmek, bedeli ve kıymeti en yüksek öğrenme biçimidir...'

Alıntı..

Cevap: Yaşayarak öğrenmek...
 

boşuna dememiş nasrettin hoca"siz benim halimden ne anlarsınız bana damdan düşmüş birini getirin."