Kral ve Yaşlı Adam
 

Kral ve Yaşlı Adam

Bir zamanlar bir kral vardı. Bu kral işini en iyi şekilde yapmak isterdi. Sık sık şöyle düşünürdü :"Bir iş için en uygun zaman hangisidir acaba? En gerekli kişi kimdir ve yapmam gereken en önemli şey nedir? Bu üç şeyi bilseydim, çok başarılı olurdum".

Bir gün kral her tarafa haber saldı. Soruların cevabını bilene büyük ödüller vereceğini duyurdu. Bilgili kişiler toplandı. İlk soru görüşüldü. Kimileri takvim hazırlamaktan, kimileri bir bilge kişiler meclisi kurmaktan bahsetti. Böylece en uygun zamanın hangisi olduğunu bulacaklardı. En önemli kişiyse bazılarına göre din adamları, bazılarına göre savaşçılar, bazılarına göre ise hekimlerdi. En önemli şeye gelince bazıları bilim, bazıları savaşta ustalaşmak dediler. Kral bu cevapları kabul etmedi.

Bir ağaç kavuğunda tek başına yaşayan , bilgeliğiyle ünlü , yaşlı bir adam vardı. Kral ona danışmaya karar verdi. Yaşlı adam, yaşadığı kovuğa halktan başkasını kabul etmezdi. Bu yüzden kral, halktan biri gibi giyinerek yola düştü. Kovuğa yaklaştıklarında muhafızlarını orada bırakıp yola devam etti. Yaşlı adam çiçek tarhları kazıyordu. Geleni gördü selamladı. Zayıftı, işini yaparken zorlanıyordu. Kral:“Ey bilge üç sorum var!" diyerek sorularını sordu. Yaşlı adam dinledi ama cevap vermedi. Kral:“Siz biraz dinlenin“ diyerek küreği aldı. Yaşlı bilge:“Sağ olun“ diyerek oturdu. Kral sorularını tekrarladı. Bilge yine susuyordu. Kral kazmaya devam etti. Ufukta güneş batmaya başladı. Kral sıkılmıştı.“Ey bilge cevap vermeyeceksen gideyim“ dedi. Bilge: “Birisi geliyor, kim acaba?“ Kendilerine doğru birisi koşuyordu. Adam yaralıydı. Yanlarına ulaşınca bayıldı. Adamın elbiselerini çıkardılar. Kral yarayı havluyla bastırdı. Fakat kanama devam ediyordu. Kral havluyu defalarca yaraya bastırıp yıkadı. Sonunda kanama durdu. Bu arada akşam olmuştu. Yaralıyı kovuğa taşıdılar. Kral yorgunluktan eşikte uyuyakaldı. Deliksiz bir uyku çekti. Uyandığında kendisine bakan yabancıyı bir süre hatırlayamadı. Adam:“beni affedin!“ dedi. Kral:“Sizi tanımıyorum, affedilecek ne yaptınız ki?“ dedi. Adam :“Ben sizin düşmanınızım. Kardeşimi astırdığınız için sizden öç almaya yemin etmiştim. Buraya geldiğinizi öğrenince size pusu kurdum. Fakat akşam olduğu halde dönmediniz. Ben de beklediğim yerden çıktım. Ama muhafızlarınız beni tanıyıp yaraladılar. Kaçtım. Siz yardım etmeseydiniz ölürdüm. Ben sizi öldürmek istedim, siz ise benim hayatımı kurtardınız. Affedin beni!“ Kral düşmanıyla bu denli kolay barıştığı için mutlu oldu. Doktorunu göndereceğini söyleyerek vedalaştı.

Yaşlı bilge dışarıda tohum ekiyordu. Kral yaklaştı. Yalvarırcasına sordu. “Cevap verecek misiniz?“ Bilge gözlerini kaldırdı:“Cevabınızı aldınız ya“ dedi. Kral: “Nasıl“diye sordu. Yaşlı bilge şöyle dedi:“Anlamadınız mı? Dün bana acımayıp tarhları kazmasaydınız gidecek, şu adamın saldırısına uğrayacaktınız. Yani en önemli vakit tarhları kazdığınız vakitti. En önemli kişi bendim ve en önemli işiniz bana yardım etmekti. Bu adam geldiğinde ise en önemli vakit onunla ilgilendiğiniz andır. Çünkü yaralarını sarmasaydınız sizinle barışmadan ölecekti. Dolayısıyla en önemli kişi oydu, en önemli iş de onun için yaptıklarınızdı. “Şu gerçeği unutmayın: En önemli vakit içinde bulunduğumuz andır. Çünkü sadece o an bir şey yapabiliriz. En önemli kişi o anda kiminle berabersek odur. Zira onunla bir daha görüşüp görüşmeyeceğimizi bilemeyiz. En önemli iş ise iyilik yapmaktır. Çünkü insan dünyaya bunun için gönderilmiştir.“