Babam evde yok
 

BABAM EVDE YOK

Baba ogul güzel bir sohbete dalmislardi. Baba oglunu güzel yetistirme arzusuyla ona nasihat ediyordu.
Cünkü onun her yönüyle iyi bir insan olmasini arzu ediyordu.
O gün de yalanin ne kadar kötü bir sey oldugunudan söz ediyorlardi.
Calan telefon, sohbetlerini böldü. Cocuk telefona bakmak icin ayaga kalkti.
Baba telasla atildi:
- Arayan Ahmet bey'se 'babam evde yok' de
Cocuk can sikintisiyla:
- Ama baba sen evdesin?...
- Simdi Ahmet beyle görüsmek istemiyorum.
Cocuk biraz daha direnecek oldu. Baba sonunda azarladi:
- Sana ne söylüyorsam öyle yap. Benim de bir bildigim var herhalde.
Cocuk babasinin dedigini yapti. Az önceki sohbetten ve babasinin nasihatlerinden aklinda kalan ise su olmustu
"Yalan kötü bir seydir ama basim sikisinca yalana basvurabilirim."

Ilerleyen zaman icerisinde baba, ogluna ettigi bunca nasihatlere, okudugu kitaplara, ragmen onun icin hâlâ yalan
soyledigini bir türlü anlayamamisti.
Verdigi emekleri, oturup yaptiklari güzel sohbetleri, onun icin aldigi bir kitabi getirip verirken duydugu heyecani hatirladikca üzülüyordu.
Arada bir "nerede hata yaptim acaba? " sorusu aklina geliyordu ama hatasini bir türlü göremiyordu.
Cünkü her hareketi ve tavriyla aslinda cocuguna her an bir seyler ögrettigini bilmiyordu.

Acaba evde oldugu halde "babam evde yok" dedirtirken, inlanlarin söyledikleriyle yaptiklarinin farkli olabilecegini ögrettigini bilseydi sonuc böyle olurmuydu?

Ynt: Babam evde yok