Hayatımda ilk önce sevmeyi öğrendim, çünkü sevdikçe kendimi hissettiğimi öğrendim. Affetmenin ne olduğunu anladım ve affetmenin aslında yeni insanlar kazandırdığını gördüm. Bir gün geçmişime baktığımda pişmanlığımdan üzülmediğimi gördüm, bunları ben yaşadım çünkü,
Birisini hatırlamanın aslında ufak bir telefon görüşmesi kadar basit olduğunu biliyorum artık. Aslında BANA DEĞER VEREN İNSANLARIN çok yakınımda olduğunu fakat gözlerimin hep uzaklarda olduğunu anladım. Birisini kırdıktan sonra ÖZÜR DİLEMENİN aslında beni ben yaptığını anladım. SEN BENİM İÇİN ÖNEMLİSİN kelimesinin verebilecek en büyük hediye olduğunu buldum.
Bir yerden sonra kelimelerin mana ifade etmediğini biliyorum. Sahilde yürür ve düşünürken birinin de beni düşündüğü duygusu beni sevindiriyor. mutlu olmanın aslında bir kedinin güzel bir anını yakalamak kadar basit olduğunu anladım. Kaçırdığım fırsatların aslında bana yeni fırsatlar yarattığını gördüm. Yıldızların benim için parladığını görmeyen gözlerimin, gün geldi hayatımdan kayan yıldızların gömüldüğü maziyi unutması gerektiğini anladım.
Gözlerin kelimelerden daha önemli olduğunu ve yalan söyleyemediklerini biliyorum. Hayatımda Yanımda görmek istediklerimi yanımda göreceğim, çünkü onların bana değer verdiklerini biliyorum. Telefonun 160 karakterine üzüntünün, mutluluğun, yıkıntının sığdığını gördüm.

YAŞAMIN YAŞAMAYA DEĞER OLDUĞUNU VE İSTERSEM MUTLU OLACAĞIMI ÖĞRENDİM!!

Çünkü önce ben kendim için varım, önce kendimi mutlu hissetmeliyim ki, sonra çevremi mutlu edebileyim.
Önce kendimi sevmeliyim ki , sonra çevremdekileri sevebileyim.
Mutlu olmak yada mutsuz olmak sadece bizim elimizde, yeter ki biz bizi üzmeyelim ve biz bize değer verelim.