Alıntı:
Değişmek Nickli Üyeden Alıntı
 Bu yazdığın duyguyu yıllarca yaşadım hatta bazen hala yaşıyorum da,garip olan ise bu duygusal hali yaşarken hem mutsuz olmam hemde bu histen haz almamdı yani bu durumu yaşadığım için depresif bir şekilde davranıyodum diğer insanların hareketlerini aptal bulup bazen kendimi aptal olmak için zorluyodum ama onlar gibi olmaya tahammül edemiyodum ve sonunda onlar benden uzaklaşıyolardı tepki gösteriyolardı benden sıkılıyolardı ve bende onlardan uzaklaşıyordum ama aynı zamanda kendimi olgunlaşmış hissediyorum sanki onlardan daha çok bilgiliydim ve onların anlamayacağı şeyleri anlıyordum çevremde olup bitenleri insanların hareketlerini inceliyordum ve inceledikçe ne kadar mutlu ve saçma davrandıklarını görüyodum ama bu duygudan olgunmuş gibi hissetmekten zevk alıyodum aşk konusuna gelince bu zamanlarımda bende hep beni sevecek ve benim gibi olan benim gibi düşünen saçma sapan hareketler yapmayan bir kız arayışı içine giriyodum çünkü beni mutlu edecek şeyin mutluluktan öte beni huzura,sessizliğe kavuşturacak şeyin benim gibi düşünen biri ile olmak olduğunu düşünüyordum ki hala öyle düşünüyorum.Şimdi yine bu yalnızlık bunalımına giriyorum arada ama artık akışına bırakıyorum diğer insanlarlar ne kadar aptal görünsede gözüme onlarla takılıyorum ve bazen bilerek onlardan aptal görünüyorum ama bunu yaparken önceki yazdıklarımı unutuyorum ve sadece gülüyorum sonra arkadaşlarımdan uzaklaşınca otobüse binip kulaklığımı taktığım anda eski kişiliğime dönüyorum bunlarıda niye yazdım bilmiyorum :) |
Ne güzel duygularını paylaşmışsın işte :)
Anlattığın şeyler bazen hissettiklerime o kadar benziyor ki, mesela çevrendeki insanlar o kadar boş gelir ki böyle anlarda, sırf konuşmak için konuştuklarını düşünürsün. Aslında belki de boşturlar, ya da değil, bilemiyorum bunu. Ama böyle mutlular ve bakıyorsun ki bunu çevrendeki bütün insanlar yapıyor. Kimse yalnızlaşmak istemiyor belki de, bu yüzden bu kadar çok konuşuyoruz bu yüzden bunca laf kalabalığı var. Bazen yalnızlaşmak gerekiyor, kendi içinde inzivaya çekilmek gerekiyor, ama bazen kaldığı yerden devam edebilmeli insan. Belki de bu yüzden utangaç,çekingen insanlar var. Hep kendi içlerinde yaşayan , hep gözlerimleriyle, laf kalabalığını sevmediği için az konuşan, kalabalığın içinde yalnız olan insanlar.
Dengeleyebilmek gerekiyor. Ne tamamen kendini dış dünyaya adayıp benliğinden uzaklaşmalı insan, ne de dış dünyadan kendini çekip kalabağın içinde yalnız olmalı