takma kafaya , bende senin gibiydim 3-4 sene önce, şimdi geçmişe bakıyorum da ne gereksiz bir düşünce yapım varmış. Kızlarla konuşamazdım, herkes benle alay ediyor sanırdım, bir şeyler demeye çekinirdim.
Lise bittikten sonra bu sitedeki ego güven güçlendirici ve suçluluk duyguları telkinkerini dinledim bir müddet, ondan mıdır yoksa başka sebebtenmidir bilmem bir ara sorgulamaya başladım bu işi. Yani utangaç olsak ne olacak , utangaç olmasamda bir takım kişiler gibi aşırı laubali veya terbiyesiz tavırları olan biri olsaydım o zaman daha mı iyi olacaktı???
Bunları düşünürken şu tarz bir şeye denk geldim (dini görüşünü bilmem ben sadece başımdan geçenleri yazmak için paylaşıyorum):
Alıntı:
İbni Ömer radıyallâhu anhümâ’dan rivayet edildiğine göre Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem, utangaç kardeşine bu huyunu terketmesini söyleyen Medine’li bir müslümanın yanından geçerken ona:
“Onu kendi haline bırak; zira hayâ imandandır” buyurdu.
|
bunu da okuyunca iyice pekişmiş oldu aklımdaki düşünceler , utangaçlık kötü ve berbat bir şey olmaktan çıktı artık benim için ve artık bu utangaçlık işini eskisi kadar takmamaya başladım.
sonra üniversitede hazırlık okudum, orda da biraz daha rahat davranmaya başladım, yani hala heyecanlıydım, utangaçtım ama daha rahat kendimi ifade edebiliyor ve insanlarla konuşabiliyordum. Diğer insanların senden bir farkı yok , seninde onlardan bir farkın yok, emin ol bir çok kişi bir topluluk karşısında konuşunca heycanlanır, ama biz sanırızki bir tek biz heycanlanıp hatalar yapıyoruz.
neyse derdimi pek anlatamadım ama umarım anlamışsındır :)