[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

ben çocukken hep erkek çocuklarıyla oynardım. Kızlarla hem anlaşamaz, hem onların yanında yabancı yeteneksiz kalırdım Hala erkeklerle daha kolay dostluk kurabiliyorum. Yine de dediğim gibi çocuklarıma duyduğum sevgi beni hep o duyguda tutuyor. Sende sevgiyi daha çok almaya çalış hayatına. yani kendini sevmeye ve sevilmeye açmaya çalışmalısın. Fakat şu bir gerçek ki sen ve bende farklı seyrediyor hastalık. Sen annen için sevgi kelimesini bile kullanabiliyorsun oysa ben onun yanına bile giderken çok gergin olurum. anne demek bile istemem. Çocukken çocuklar anne diye ağlarlardı. ben ağlarken söyleyecek kelime bulamazdım. Anne mi diyeceğim. benim annem yoktu ki

Evet bu rahatsızlık her bireyde farklı seyrediyor.
Ben kendimi çoookkk seviyorum. Zaten çok sevdiğim ve kendimi aşık olunmaya ,çok sevilmeye layık bulduğum için beni takmadığını hissettiğim birinin hayatımda yeri olamaz. Şükürler olsun ki sevilen, ilgi gören bir insan olmuşumdur genelde.

Yalnızca beni ciddi anlamda sevdiğine inandığım birine karşı teslimiyetçi olabilirim belki. Tabii sadece karşı tarafın sevmesi yetmez, benim de çok sevmem lazım. O zaman dengeyi bulacağım. Ama gel gör ki borderline bir insanın birine güvenmesi çok güç oluyor. Yani beni her zaman destekleyeceğine ve yanımda olacağına inandığım anneme bile yüzde yüz güven duyamıyorum. En ufak bir hareketinde aslında beni sevmiyor pek diyebiliyorum. Küçüklüğümde berbat olsa da ilişkimiz, sonradan sevdim ben annemi. Nasıl oldu ,nasıl bu hale geldi hatırlamıyorum. Annem de düzeltti kendini. Onu suçluyordum hep. Bana şunu şunu yaptın diye. O da hatasını anladı, değişti. Vee şimdi bayılıyorum ona. Benim en büyük aşkımdır annem. Bazen yine beni bu hale düşürenin o olduğunu hatırlayıp öfkelensem de, boşver geçmişte kaldı diyorum. Çünkü benim annem , üvey anne elinde sevgisiz büyümüş biri. Onu da anlamaya çalışıyorum. Eğer kendini değiştirmese her şey felaket olacaktı. Ama değiştirdi, tam değişmese bile büyük oranda değişti. Tabii ben de daha ılımlı biri oldum. İkimiz de çaba harcadık. Anneme beni bu hale getiren sensin demedim hiç mesela. Borderlineın sebebinin kendisine bağlı olduğunu bilmiyor. Üzülür diye demiyorum.

Bende şu belirtiler fazla; ani ruh değişimleri, düşüncelerimin, fikirlerimin, isteklerimin sürekli değişmesi (zaten bu değişimler sonucu boşluk duygusu geliyor, gelgitler bıktırıyor insanı), ben kimim diye kendimi sorgulama, çok iyi bir insan da olabilirim, çok acımasız biri de, çok sıcak ya da çok soğuk, bir gün konuşurum biriyle, çok iyi anlaşırım diğer gün konuştuğum kişiyi hiçbir sebep yokken görmek dahi istemem, bir gün yardım ederim, diğer gün yardım edeceğimi söylesem bile yardım etmek istemem, aşık oldum derim, diğer gün yok istemiyorum ayrılıcam diye tuttururum, kesinlikle şunu bunu yapıcam derim ama yapmam, vazgeçerim, vize sınavından 80 almışımdır finali amaan boşver diye geçiştirip 30 alarak batırabilirim o dersi, (okulum da uzadı zaten), birini göklere çıkarıp hayranlık duyarım, sonra yerin dibine sokarım,güzel giden bir ilişkiyi bozarım, olayları zirvede bırakasım gelir, hiçbir insanla ilişkime kalıcı olacak gözüyle bakmam, benim için her ilişki geçicidir, çok iyi rol yaparım, kimse anlamaz ne düşündüğümü. Beni kandırdığını düşünür mesela biri ama ben onu çok fena kandırırıp afallatırım, algılarım çok açıktır, rahatsız edecek ölçüde açıktır hem de. Bir insanı hali tavrı, mimikleri benim için anlamlar taşır ve etkiler. Ona göre karşımdakine sıfatlar koyarım vs. Şimdilik bunlar geldi aklıma.