[cansuyu]

Gökyüzünde gezen yalnız bir kartal varmış; dağların doruklarından havalandı mı, karanlık inene kadar, kanatları yorgun düşene kadar uçar sonra da yuvasına dönüp âşık olacağı bir kartalı hayal edermiş.

Günlerden bir gün kartal yine bulutlarla raks edip, güneşin ışıklarıyla şarkılar söylerken çok güzel ve alımlı bir kartal gelmiş yanına. Bakışmışlar bir süre. Sonra akşama kadar beraber kanat çırpıp koklaşmışlar. Çok mutlularmış. Birbirlerine ait olduklarına inanmışlar.

Gel zaman git zaman kartallar uzaklara gidemedikleri ve artık özgür olamadıkları için üzülmeye başlamışlar. Gün boyu dağların ardındaki o özlem duydukları özgür günlerini düşünür dururmuşlar. Ve kartal dayanamayıp sevgilisine, güzeller güzeli kartala şöyle demiş ‘yıllarca birbirimizin hayalini kurduk. Birbirimizi istedik. Sen beni bulduğunda dünyanın en mutlu çifti olduğumuza inandık. Fakat bir şeyi unuttuk; artık özgür değildik. Aşk özgürleştiriyorsa aşktır. Özgürlüğü öldüren aşk aşk değildir. İkimizin de aklı bulutların beyazında, dağların doruklarında ve gidilmemiş görülmemiş ovaların ve nehirlerin gizeminde. Beraberiz ama mutlu değiliz. Beraberiz ama kolumuz, kanadımız kökünden kırılmış gibi. Aşk kanat çırparsa aşktır; kanadı kırık aşk kartala ölümdür. Aşk dağların doruklarına konabiliyorsa aşktır; toprağa kök salmış aşk sevdiğini gömmektir ölmeden…’ kartallar sarılmışlar birbirlerine, gece boyu ağlamışlar, sevişmişler… Sevişmişler, ağlamışlar…

Gün ağarmadan birbirlerine, ölene kadar bu aşkı özgürlükleri kadar seveceklerine dair söz vermişler ve vedalaşmışlar.

Köleleştiren aşkın bir sahibi vardır o da ızdıraptır!

Kızılderili Hikâyesi…
___________________