[cymbella]

benim son 3 aydır yaşadıklarımdan sonra duygularım taşlaştı diyebilirim.ilk önce babamın kanser olduğu çok acelesi olan bir doktor tarafınfan elime tutuşturuluverdi,dondum kaldım dakikalarca, kendime geldiğimde tek ihtiyacım temiz hava ve en yakın arkadaşımla bunu paylaşmaktı çünkü aynısını o da yaşamıştı ve beni anlardı.kendimi hastane bahçesine attım arkadaşıma, dostuma, uğruna nelere katlandığın canıma anlattım durumu.bir iki "üzülme iyileşir" baştan savma laf duydum,işleri vardır yoğundur dedim.haftalar geçti beş dakikalık bir hal hatır sorma bile yok,oysaki doğumgünü için birbuçuk ay önceden hediyelerimi hazırlamıştım,arabamda günlerce gezdirdim, içimden gelmedi gönderemedim.babam tam 7 hafta radyoterapi ve kemoterapiye gitti,o her sabah yollara düşünce sanki sırtıma yükler vuruluyordu.bu zaman zarfında sayısını benim bile takip edemeyediğim sayıda olan iş için umutlanmalar,tam "sonuna geldim bu sefer kesin oldu bu iş" derkeeeen umutların kırılması,yalnızlık,annemi babamı güçlü tutmak amacıyla güçlüymüş gibi görünmeye çalışmalar,zoraki gülmeceler,hayatımın monotonluğu,bunalmalar,daralmalar vs vs vs hisseden ben ağlayamadım hala