Ey Thespis…
Kutsal kıvılcımın koruyucusu
Gösterişe kaçmadan
Ruhumu para pula satmadan,
Tıpkı çocukken olduğum gibi oynayayım bu gece…
Albenisi sınırsız yüce bir şahsiyet gibi
Yenebileyim kendi baskın imgemi.
Kendimi beğenmiş, kendime düşkün olmayayım.
Yapmacıklı konuşma, yalandan hastalanma
Ve rolümü uzatma isteği gibi zaaflardan koru beni ağız birliği etmiş eleştirilere ve sahne gerisinde,
Başarısızlığın habis kanserden sayıldığı,
Dostların ağrısına karşın
İşimi yürütme gücü ver bana...
Bırak ben kurayım kendi an’ımı
Ve bir an’dan öbürüne süzüleyim kolayca
Fermuarlarım sıkıca kapalı, gomum sağlam olsun.
Geciken bir sahne gereci, gıcırdayan koltuklar
Ve en güzel dizemi söylediğim anda,
Ön koltukta oturan kadının cümbüşlü öksürüğü
Yıldırmasın beni.
Çalışan rolümü çalmak isteyen meslektaşlarımı
Bağışlama gücü ver bana repliğimi ağzıma tıkamaya
Halkın alkışlarına açgözlüce sırıtmayayım…
Ya da kızıp, hıncını kafamdan çıkarmak isteyenler olursa,
Kabalık edip, yiyecekmiş gibi bakmayayım onlara…
Ve bir tiyatronun yapısı ne kadar görkemli,
Sahnesi ne kadar zengin olursa olsun,
İçinde kahve içilip, tost yapılan küçük evler olduğunu
Bir gün gerçekten unutursam, hatırlatırsın bana…
Yaşamım sanatımdır.
Yaşamak için olmasın sanatım…
Sanatımdır yaşayacak olan,
Ölecek olan yaşamım...
Anonim