[kumsal1980]

Ben hep uzaktan sevmeyi tercih ettim.Ne de olsa en temiz sevgi oydu.En çıkarsız sevgi oydu.Birisiyle görüşüyordum onunla yüzyüze görüşmek korkutuyordu beni.Ya yazılardaki gibi rahat olamazsam,korktuğum başıma gelirdi.Rahat olamazdım.ama şunu düşünemezdim.Zaten ilk başlarda böyle kasılman normaldi.Sonra tanıdığımda içimin derinliklerinde o kişiyi sevmediğimi anlıyordum.Ben onun ilgisini seviyordum.Ve kesinlikle o kişinin yanında kendim olamıyordum.Tabi ki kısa süre sonra bitiyordu.Ama ben yine de kendimi suçluyordum.Bunu bir alışkanlık halini getirmişim zaman içinde.Sadece sevgi konusunda değil.Halbuki sevmediğini anladığın birinin yanında yapmacık davranışlar içinde olmak daha kötü bence.Ama yine de üzülüyordum.Belki de ilgiyi özlüyordum.Ben ne zaman sevgiyi tam buldum derim.Ne zaman ki o kişiyi tam bulduğuma inandığım zaman.Ben bile ben mi bunları yaptım dediğim zaman.Şunu bilirdim ki sevgi bir güçtür.İnsana yapamayacağı şeyleri yaptırır.İnsanın dengini bulması gerekiyor.Yoksa hayat daha zorlaşıyor.