[Işıldayan Safir]

Bazen bende de düşme endişesi olurdu. Sebebini hiç düşünmedim. Küçükken kafa üstü yere çakılmıştım bi keresinde. Üstelik de 4-5 yaşında bir çocuk için yüksek bir yerdi. Cam parçaları vardı. Kafam da yarılmıştı. Ancak hiç acı hissetmemiştim. Şoktan heralde sadece etrafıma bakındığımı hatırlıyorum. Bir de bi tane abinin beni kucaklayıp evimizi sorduğunu. Gerisi yok. Beni evimize götürmüş sağolsun. Belki bununla bağlantılı olabilir. Bir de balkona çıktığım zaman yüksek bir yerse hep geride dururum. Bazen de düz yolda yürürken bile adımların karışacağı hissine kapılırım. Ama yine de düşme korkusu yaşadığımı düşünmüyorum. Korkmuyorum düşmekten.