[Işıldayan Safir]

İlköğretim ve lise hayatımda pek arkadaş biriktirebildiğim söylenemez. Herkesle tartışırdım. Kimseyi de sevmezdim. Sevildiğim de söylenemez tabii. Ama hiç de umrumda değildi. Sanırım şimdi daha çok önemsiyorum. Üniversitede de herhalde hiç arkadaşım olmaz ve kimse beni sevmez diye bir inancım vardı. Ancak beklediğimin aksine bir çok arkadaş edindim. İçlerinden birisi ilköğretimden arkadaşımdı. İlkokulda muhabbetimiz olmamasına rağmen şuan en yakın dostlarımdan birisi.

Bu yaşlarda normal karşılamak gerekir bu gibi durumları. Çünkü çocuklarda empati sıfırdır. Atakan beyin de dediği gibi acımasız olabilirler. Büyüdükçe düzeliyor gerçekten.

Benimle de hep alay edilirdi. Özellikle konuşmamla ve boyumla filan. Aman napıyım diyorum şimdi. İnsanlardan bize iyi davranmalarını bekliyoruz. Ama beklememek lazım. Sen kendini bildikten sonra başkalarının ne düşündüğünün önemi yok. Ben beklentileri aştıkça sorunlarımın da düzeldiğini farkediyorum bugünlerde. Sana da tavsiye ederim.

Onun dışında forumdaki telkinlerden ve diğer kişisel gelişim yazılarından faydalanabilirsin. Eminim çok katkısı olacaktır. Bir de sana kendini kötü hissettirdiğine inandığın insanlar yüzünden mi o kötü düşünce var içinde? Sence değer mi? Bence değmez...

Her şey gönlünce olsun.

Sevgiyle kal, sağlıkla nefes al.