Sorunu yaratan da biziz sonra onu iyice karmaşıklaştırıp kördüğüm yapan da biziz. Sonra da "ben nasıl mutlu olayım ki" diyen de biziz. Çok merak ediyorum bu şartlanma, bu yetiştiriliş tarzı sadece bizim toplumumuza mı özgü? Çevreme bakıyorum, hiç mi suratı gülen insan olmaz. Ha ben de şu an topu çevreme atıyorum. Belki ben gülsem, diğerleri de gülecek. Belki biri değişik davransa bu, diğerlerine de yansıyacak. Olabilir, mümkün.
Beni mutlu eden şey işimle alakalı yeni şeyler öğrenmek. Ama farkettim ki öğrenmemi sağlayan kapılar açıldığında ben bunları görmezden geliyorum. Çok saçma ama böyle. Mutlu olmaktan korkuyorum.
Kendimizi bilmemiz de yetmiyor bir yerde. Kilit inançlarda mı değişiklik yapmalı, bir yerlerde bir şeyleri değiştirmeli ama nerede?
Teşekkürler yazı için.
