Kendimden bi beklentim olmadığında yani eski “ben” den sözediyorum... Sadece başkalarından beklerdim, bi gün bi peri gelicek beni kurtarıcak diye, ya da aşık olduğum kişi beni alıcak götürcek buralardan, en mutlu insan ben olucam diye beklerdim, beklerdim...
Sonra bi de baktım ki; herkes bi beklenti içinde, ya kendinden, ya başkasından...
Ben de başkasından bekleyen biri olarak, benim gibileri ölçtüm tarttım ve hiçbirşeyin kendi istedikleri gibi olmadığını farkettim, aynı benim gibi...(başkasından yola çıktım herzamanki gibi çünkü en objektif bakabildiğimiz başkalarıdır)
Kısacası kendime yetmeye (yalnızlığımı duyumsamaya) başladım. Kabul ettim.
Herşeyi kendimden bekler oldum.
Yani sorunun cevabı ben beklentisi olmayan biri değilim Umutlu
Hep kendimden bekler, alamayınca kudururum...
Bazen çok şey beklediğimi hisseder, yorulur, ara verir, belki üzülürüm biraz.
Ama bu kısır döngü devam edecek gibi görünüyo...
