Merhaba annecik;)
Hiç kafanı takma,şimdi içerde olayı dedeme anlatıyorsun...Baya heyecanlı ve sinirli konuşuyorsun,bu kızın seni bu kadar etkilemesinden,sinirlendirmesinden bıktım artık...
"İnsanlar da ülkelere benziyor
Sınırları var, yüzölçümleri
Yasaları var
Bayrakları, ilkeleri
Kimi dağlık bir arazidir.
Kimi kıraç
Kimi bereketli
Kimi dardır
Kimi engin göz alabildiğince
Kiminin sınırlarından sıkı pasaport denetimiyle girilebilir.
Elini kolunu sallayarak girersin kiminden içeri
Sonuçta ne küçümse insanları kızım
Ne de önemse gereğinden çok
Ama anlamaya çalış
Nedir ve ne kadar genişleyebilir yüzölçümleri"
bu şiiri çok sevdiğini biliyorum...Onunla arana artık resmi çekilen bir sınır koymalısın...Sınırını ve vakarını bilmeli...Çünkü kimse ses çıkarmadıkça,o farkında değilim maskesi ardına saklanarak yapacağını yapıyor...Bunları söylerken sana git ona bağır,çağır şunu yap bunu yap fln demiyorumki bu benim haddime düşmez...Hatta asla bağırıp çağırma...Vakarını koru,ona karşı...Ama ben seni bu kadar sinirlendirmesine ve sınırlarını bilmemesine dayanamıyorum...Birşeyler demek istiyorum ama ben onun gibi biri değilim...Kendime yakıştıramıyorum,söylemek istediklerimi...
Birde;
Artık hayal kurmaya başla annecim...Emin ol hayal kurmaya başladıkça,hedeflerin oldukça bu tarz şeyler çerez formatında kalıyor...Düşünmüyorsun...
Kitapkafeni düşün...Hisset kokusunu...içinde pişireceğin,pastaları düşün...Satacağın güzel kitapları hisset...Masalarını,sandalyelerini,önünden geçen insanları,gelen insanları,müdavimlerini,oraya gelince olumsuz hissedip,çıkarken huzurla dolan insanları hisset...
Birgün bunları yapacaksın...
Ben eminim...
Sen yaparsın...
Sende emin ol...
Ve eyleme geç
Böyle abuk subuk insanları,serbest bırak hayatından...Bırak hangi suya akıyorlarsa aksınlar...Ama sınırlarını koy artık...Lütfen...Kendin için yap...