[shamanic]

en temel algiyi yakalamak!

bir taraftan yasiyoruz, bir taraftan tekamul etmeye calisiyoruz.
diger taraftan da bunlar bir birinden ayri seylermis gibi davraniyoruz.
gercek hayat ve sprituelizm diye bir ayrim yaratiyoruz.
zihinsel bilgi olarak aslinda bunlarin birbirinden ayri olmadigini bilsekte;
zihinsel bilgi icsellesemediginden , bu bilgi hayatimiza dair olamiyor.

hayatimiza baktigimizda, zihinsel olarak bildigimiz ama hayatimiza dair
olamamis ne kadar cok konu oldugunu goruruz.

neden butun bu bilgileri, defalarca kitaplarda okumus olmamiza,
yuzlerce kez cevremizdeki inanlardan duymus olmamiza ve hatta
binlerce kez kendimize tekrarlamis olmamiza ragmen icsellesmezler
ve hayatimiza dair olmazlar?

aslinda bunun nedeni, neredeyse tum kanallik bilgilerinin soyledigi ve
bir zamanlar her okuyusumda sinir krizi halinde gulmeye basladigim
bir ifade de yatiyor. kanallar hep derler ki;
"bu konu o kadar basittir ki, siz anlayamazsiniz. sizin anlayabilmeniz
icin konuyu karmasiklastirarak anlatmak zorunda kaliyoruz!!! ".

biz gercekten de her seyi cok karmasikmis, karmasik olmazsa gercek
olamazmis gibi algiliyoruz. kendi kendimize zihnin algilayamayacagi
mukemmellikte ve cok katmanli algi boyutlari olan bir oyun kurmusuz

oyle bir sistem ki, icindeki tum bireylerin kendi farkindalik duzeylerine gore
farkli katmanlardan anlamlar aciliyor. bu anlamlarin hepsi dogru ama o kadar
ust seviyede bilgiler ki; tam da zihnin rahat edebilecegi gibi karmasik… dusun

her katmandan bilgilerin dogru olmasi, tabiî ki o katmanin illuzyonun icinden
bir algi oldugu gercegini degistirmiyor. bir bilgi ne kadar ust katmandan ise o
kadar illuzyonun icinde ve o kadar karmasiktir.

boyle bir bilgi sadece zihin duzlemine hitap edebilir, sezgisel boyuta gecemez ve icsellesmez.

aslinda zihinsel olarak anlasilmis olan bilgi bile aktarilanin; zihnin sinirlari, kisitlari,
kalip ve yargilari dogrultusunda, carpitilmis halidir. yani bilgi giderek daha da icinden
cikilmaz ve bize yol gosteremez hale gelmektedir.

o kadar cok sey fark edilmis ve bu fark ettigi seyler, o kadar sadelikten uzak ve ust
katmanlardadir ki; sonunda kisi bir farkindaliklar denizinde yuzmeye baslar.

bu farkindaliklar denizi, zihinsel boyutta kalmis ve icsellesememis bilgilerden olusmaktadir.
kisi artik butun bu bilgilerin karmasikligi sonucunda, cok daha karmasik bir surecin parcasi
oldugunu dusunmeye baslar. hayatin, yasamin amacini sorgulamaya baslar.

yasamin amaci aslinda yasamaktan baksa bir sey midir ki???
sanirim bu basli basina baska bir paylasim konusu…

peki en temel algiyi nasil gorebiliriz?
galiba bu da baska bir paylasim konusu olabilecek kadar uzun ama bir ornek ile aciklamaya calisacagim:

2006 yilinda sema adinda bir hanima terapi yapiyordum. sema ablanin onu cok rahatsiz eden bir patronu vardi.
adam aslinda sadece sema ablayi degil tum calisanlarini delirtiyordu.

sema abla patronundan nasil nefret ettigini, onun yaptiklarina nasil ofkelendigini anlatip duruyordu.
nefret ve ofke… sema ablaya hep bu duygularin cok ust katmandan duygular oldugunu ve altinda
daha temel duygular oldugunu, bu duygulari gormesi gerektigini anlatiyordum.

ayrica bu duygularin sema ablanin kendisi ile ilgili yuzlesemedigi bir yonune ayna tuttugunu,
bu yuzlesmenin gerceklesmesinin ardindan patronu ile ilgili sorunun kendiliginden cozulecegini
anlatiyordum. sema abla bu icindeki nefret ve ofkenin altinda hangi duygular yattigini goremiyor
ve surekli "allahim, bu adam bana ne gostermek istiyor" diyip duruyordu.

bende ona bunu zihni ile bulamayacagini, patronu ile etkilesim halindeyken,
o enerji icinde yukselmeye basladigi ve zihnin henuz aktif olmadigi,
zihinsiz bir anda gorebilecegini, o an icinde dis dunyayi birakmasini ve icine
o yukselmekte olan enerjiye odaklanmasi gerektigini,
zihnin ne oldugunu goremeyecegini, zihin hedefi 12den vursa bile bu bilginin
icsellesmeyecegi ve deneyimin sonlanmayacagini anlatip duruyordum.

aradan yaklasik 6 ay gecmisti ki, sema abla bana telefon etti,
"basardim, basardim, gordum sonunda..." diyordu.

yine patronunun onu delirtme girisiminde, ilk defa kurban benligini bir kenara birakip icine bakabildigini soyledi.

ilk farkindaligi; patronuna duydugu bu nefret ve ofkenin temelinde
kendini yetersiz ve caresiz hissettigini algilamis, o an icinde yetersizlik
ve caresizlik duygulariyla bir yuzlesme yasanmis.

bu farkindaligin hemen ardindan gelen bilgi ise daha ilginc!
patronunun sema ablanin kendi kizina davranis modelini kopyalamis oldugunu,
sema abla kendisi kizina nasil davraniyorsa neredeyse kelime secimine kadar
patronunun ona ayni sekilde davrandigini ve bu davranis modelinin kendisini
nasil yetersiz ve caresiz hissettirdiginin farkina varmis.

sema abla o aksam kizinin onunde diz cokerek, yaptiklarini fark ettigini,
aslinda boyle davranmak istemedigini soyleyerek af diledi ve kendince bir rituel yapti.
ertesi gun patronu ise geliyor ve gunaydin sema hanim diyerek odasina geciyor.
o gunden beri sema abla patronu ile sorun yasamiyor.

degisen neydi?
sema ablanin ic dunyasinda bir degisim gerceklesti.
dis dunya coktan degismisti.
"ıc dunyamızdan bagımsız bır dıs dunya yoktur"

peki sema ablanin ic dunyasindaki degisimi ne sagladi?
konuyla ilgili "en temel algiyi yakalamak" sema ablanin icsel yuzlesmesini saglamisti.

ıcsel yuzlesme ise aslinda tekamul demekti, yani sema abla "en temel algiyi yakalayarak" tekamul etti.

hayatimiza bakalim, en temel algiyi yakalayamadigimiz icin tekamule direndigimiz konular var mi?
neye direniyoruz?
hala hayati kurban ve aci kimliklerimizle, dis dunya algisinda mi deneyimliyoruz?
yoksa ic dunyamiza bakarak, en temel algiyi yakalayabiliyor muyuz?

hayatimizda hep her konuda "en temel algiyi yakalayabilmemiz" ve tekamule direnmememiz dilegimle.

tuğrul büyükçopur un kaleminden...

bu konu gerçekten dikkate alınması gereken bir konu...
yazıyı sadece okuyup kenara bırakmayalım ufakta olsa bir alıştırma yapalım..

sevgiler..