bu düşüncede beni rahatsız eden bir şeyler var.sanki kimi insanlar bunu yanlış algılayıp gerçekten işi bencilliğe vuruyorlarmış gibi.türkiye'de marmara depreminde binlerce kişi öldü,başka ülkelerden o kadar yardım aldık.ne dersiniz,"bize ne canım depremden filan" deyip bize yardım etmeseler miydi yani dusun insanların bu mantıkla hareket ederek ben ben ben ben ben ben ben........... diye dönüp duran şahsiyetler haline gelmelerinden rahatsızım.arkadaşımız olan bir çift vardı.her fırsatta birbirlerini ne kadar sevdiklerinden bahseder dururlardı.diyelim bir topluluk içindeyiz,konuşulan konu her zaman bu arkadaşların birbirlerini ne kadar sevdikleri,yaşadıkları,mutlulukları, gelecek planları.. e bana ne ki bunlardan.yani arkadaşlarım tabii ki ama onlarla her birarada bulunduğum zamanı bunları duyarak geçirmek zorunda mıyım? bunlar onların özeli sonuçta.derken aramız yavaş yavaş soğudu ve artık görüşmüyorum,eksikliklerini de hissetmiyorum wave benim hayatımda oturtmaya çalıştığım şey bu değil.kendimde eksiklik hissettirecek bir fedakarlığı tabii ki yapmam.insanların beni ezmesine tabii ki izin varmem.ama içimden bir iyilik yapmak gelmişse niye yapmayayım ki? veya bir yerde benimle alakasız insanların hayatında düzelmeye yol açacak bir kampanya vs varsa niye katılmayayım,pekala katılırım.yani bu "önce ben" fikriyle kastedilen kendinizden başka kimseyi düşünmeyin,kimseyi önemsemeyin ise,ben yokum
yanlış anlaşılmasın,bu başlık içinde değil,genel olarak son bikaç aydır yani işte kişisel gelişim konusuna merak sardığımdan beri okuduğum bazı yazılarda beni rahatsız eden bişey bu.sanki birileri bu mutlu olmak için önce kendimizi mutlu etmemiz gerektiği savını(buna katılıyorum tabii ki) biraz fazla abartıp amacının dışına çıkarıyorlar gibi geliyor
"komşusu açken tok yatan bizden değildir" savı da en az yukardaki kadar katıldığım bir savdır doğrusu
