[bluemoon24]

yalnız kendini düşünen, kendi çıkarlarını herkesinkinden üstün tutan.







hodbin olarak da bilinir.
nil karaibrahimgil'in nil fm albümünden oldukça sevimli sözlere ve melodilere sahip parçası.



uçar o kuşlar gibi

çıkar yokuşlar gibi

sanki biz saklanmışız

onu bulmuşlar gibi

sert basan tuşlar gibi

dik dik bakışlar gibi

sanki biz hep yazmışız

o bitmeyen kışlar gibi

o bir bencil bencil

o bencil bencil

nedeni belli değil

vuramazsın zincir

o bir bencil ama yok onun hilesi

o bir bencil ama yok onun iğnesi

o bir bencil ama yok onun hilesi yok

yok onun bişeysi yok



gider o rüzgar gibi

döner dalgalar gibi

sanki biz hep dururken

geçen zamanlar gibi

sert basan tuşlar gibi

dikdik bakışlar gibi

biz ayakta uyurken

geçen zamanlar gibi

o bir bencil bencil

ama evcil evcil

nedeni belli değil

vuramazsın zincir

kendi kafasına göre takılan, aynı mantıkla gerçekleşen davranışları eleştirmekten geri kalmayan kimselere denir.

şarkılar söyleniyor ben cilim diye,sen ben değilsin diye

-zaten sen ben biz hiç olmadıkki-

ben istifra etmeliyim gibi hissediyorum bir köşeye,ağlamaklı yüzüm,göz yaşlarım ıslatmış çehremi..ve kurtulmak istiyorum şarkılardan

-ağıt gibi sanki beynimde-,

sabır erdemdir derdin ey bilge adam sabırla dinliyorum şarkıları,sıkıyorum yumruklarımı, sımsıkı gözlerim kapalı..öksürmek bile serbest değil, sessizce ağlamak yakışırmış bize inceden yutkunmak bir de, mola niyetine..yaşlanmış, güzel yaşlanmış bir kadın sandıydım onu da değil yanılmışım, belki de hayat yanılsamadır derdin ya, en yakınımdaymış meğer yanılsama...sustum şimdi,sarılmak için çok geç- çok erken belki de ...en yasak öksürmek ama ben cilim ya öksürüyorum işte..

artık ayırmalıyız dedin yolları, sen, henüz gençsin ben yaşlı..ağır başım yetmemiş örtmeye kanımda genç akan kanımı, halbuki eskitmiştim ben onu itinayla,senle,onla..en çok benle eskitmiştim.. o da mı yanılsama? konuşmuyorum ben artık, sustum..halsizim..hep benden bahsediyorum sana-hiç dinlemedim ben seni,sen de dinlemezdin ya beni..öyle işte sen gittin,sen gidiyorsun ben cilim..

hep bana hep bana diye ortalıklarda gezen, her açıklamadan sonra kim diye sorduğunuzda ben! ben! ben! cevabını veren kendini dünya gören beni, seni, onu, bizi, sizi, onları umursamayan ve sadece ben diyerek yaşadığını sanan bir ruhtur. tüm kapılar onun için vardır, tüm ziller onun için çalar, tüm mutlulukları o hakediyordur.

empatiden yoksun, evrenin merkezinde kendisi oldğunu düşünen, herşeyi ben merkezli düşünen, herşeye pragmatik yaklaşımla bakan insan.genelde herkes biraz bencildir. bencil insanların hayatta daha başarılı oldukları görülür bundan olayı kişisel gelişim kitaplarının bazıları bencilliği öğütler.diğergam insanlar daha mutludur bencil insanlardan.aşık olmak bazen bencilliği azaltabilir, çünkü uğrunda ölünebilecek, kendinden daha fazla önem verdiğin biri vardır artık...

kendine yontmaktan haz almaktır...

ardında bıraktığı can kırıkları na dönüp bakmayan...

wilbur smith 'in courtney serisinden bir kitabın adı.

w. shakespearenin çok güzel bir eseri





bencil! ne zaman bu ithamla karşı karşıya kalsam çok üzülüyorum öfkeleniyorum. bu öfke ve üzüntünün nedeni haksızlığa uğradığıma inanmamdan. bu yargı benim önüme koyduğum doğrularla benim söylemimlerimle uyuşmuyor. kendi söylemlerimi yaşama çevirmeye çalışan bir insan olarak tanımlıyorum kendimi ama böyle bir yargıya maruz kalıyorsam bir problemin de olduğu açık. o zaman problem ne sorusuna yanıt bulmam gerekiyor. belki problem dediğim şeyi, kendimi doğru ifade edemiyor ve dolayısıyla anlaşılmıyor olmam diye belki de davranışlarımda bencilliği göremiyor olmam diye formülleştirmeliyim. günlerdir bu problemi çözümlemeye uğraşıyorum. sanırım kendime bir çıkış yoluda buldum:



ben bencilliki -bugün kullanılan anlamıyla- etik olarak onaylamadığım dolayısıyla da kendime yakıştıramadığım bir davranış biçimi olarak algılıyorum. zaten, bu ithamlara yaptığım ilk savunlarım da maddiyata değer vermeyişim ve maddi kazanımlarımı kolaylıkla paylaşabilen bir insan olduğum üzerine kurmuştum. bu konuda tutarlı olmamın bencil olmadığım anlamına gelmediğinin ayırdına varmam ise biraz zamanımı aldı. duygusal yaşantımda ne kadar da bencil olduğumu farkedince öfkemin kaynağını yeniden düşünmeye başladım. itiraf etmeliyim ki bencilim! tek yürekli aşkları sürekli eleştirdiğim halde paylaşdım mı duygularımı karşımdakiyle? yüreğimde başlattım hep yüreğimde bitirdim. kendime çizdiğim çember içinde tutarlı yaşadım hep. oysa aşkta tutarlılık olmaz. kendimi yendim hep duygularımı öldürdüm hep. yüreğime bıçaklar saplayım kökünü kazıdım aşkımın. kendimle gurur duymuyorum mutlu değilim. acı çekmekten korktuğum için acılara boğdum kendimi. kaçtım aşkı yaşamaktan bu bencillik değil mi? bencil biriyim işte! bunun farkındayım ve kendimi kandıramıyorum da artık. bencil biriyim: ekmeğimi paylaşmadığım için herkesten çok kendimi düşündüğüm için değil acı çekmekten korkup duygularımı ortaya koymadığım için kendimi paylaşmadığım için.

gerçekten ben korkmuyorum diyebilen var mı?

insanların çoğunun kaybetmekten korktuğu için, sevmekten korktuğunu düşünüyorum.sevilmekten korkuyor kendisini sevilmeye layık görmediği için.düşünmekten korkuyor sorumluluklar alacağı için.konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için.duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten korktuğu için.yaşlanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için.unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi bir şey vermediği için.

ve ölmekten korkuyor aslında yaşamayı bilmediği için.

w.shakespeare





Kaynak: İtüSözlük