[hülyaa]

Ah be hayalablam,şimdi ne yazayım nasıl yazayım,gözlerim dolu dolu oldu...sanki film seyrettim yazdıklarını okurken.ne kadar güzel ve ne kadar anlamlı bir paylaşım bu..babam geldi aklıma,ona duyduğum kızgınlığın ne olduğunu sen biliyorsun.ancak babamı o kadar fazla seviyorum ki.içime bu sevgiyi aşılayan da yine babam.beni öyle bir sevgiyle büyüttü ki,bana öyle bir değer verdi ki,yaptığı kendince doğru bence yanlış olan tek bir hatasını ben yıllardır affedemedim.ama sevgisinden de vazgeçemedim.ona ve anneme bir şey olacak diye içime attım her duygumu her öfkemi..yıllarım onlardan uzakta geçmesine ve hala da geçiyor olmasına rağmen onlardan asla vazgeçmedim geçemedim.insan canından geçer mi?bazen kızarız,öfkeleniriz hatta belki de onların aldıkları kararlar yüzünden yıllarımız ziyan olur.ama yinede sevgimiz bitmez.Dedim ya babam öyle bir sevgi vermiş ki bana,yıllar bunu kine dönüştüremedi,tüm yaşadıklarıma rağmen.Zaman bana şunu da öğretti,ailelerimiz bizim için kararlar alırken maalisef kendileri için iyi olduklarını düşünüyor ve bundan bizimde mutlu olacağımız sonucunu çıkartıyorlar.şimdi ben bir anneyim,evlatlarım için en iyi olanı düşünürüm,ancak ilerde büyüdklerinde onların adına kararlar almamam gerektiğini bilerek, kendi fikrimi savunurum.çünkü biliyorum ki benim doğrum her zaman onların doğrusu olmayabilir..günümüzde de babalık görevini maalisef erkekler tam anlamıyla yerine getiremiyorlar..aslında sevmiyorlar mı?elbette çok seviyorlar,ama gösterebilmek için ya zamanları olmuyor,ya da duyguları, toplumsal faktörlerden dolayı köreliyor..babasını çok seven bir çocuğa sorsak babam bir tane der,babasını göremeyen,sevgisini tadamamış birine sorsak,ya bilmediğini söyler ya da tanımıyorum,hissetmiyorum der..burada suçlanması gereken nedir acaba?çocuğa öğretilmeyen sevgi mi?ilgisizlik mi?yoksa her şeyiyle ilgilenmesi gerekenin sadece anne olduğu anlayışı mı?ya da bizler onların adına en iyi kararları veririz inancı mı?o kadar çok sebepler var ki.bildiğim bir gerçek daha var,yaşanmış olumsuzlukları bizler kendi penceremizden sadece seyredebiliyoruz,kendimizi onların yerine koysakta,üzülsekte ateş her zaman düştüğü yeri yakıyor.Babasızlığın ne olduğunu yaşamayan anlayamıyor,baba sevgisinin nasıl güzel bir duygu olduğunu da yaşamayan anlayamıyor...dilerim babası sağ olan herkez bunun kıymetini onlar sağ iken anlar,evladın nasıl bir duygu olduğunu da ebeveynler onları kaybetmeden anlar..çünkü kaybedilen elden uçan her sevgi,sadece mezarda yakılan ağıtlarda kalıyor...
bende bir şiirle duygularımı anlatmayı istiyorum müsadenizle...
BABAM
Canıma can katarsın,kanım senden akar
Kocamandır yüreğin içinde güvende var
Kışın yağan karlar,baharla kalkar
Sendeki karlar niye durur babam?
Okyanuslar da çıkarmış,büyük fırtınalar
Günlerce yağarmış,durmazmış yağmurlar
Güneşle sakinleşirmiş,çılgın dalgalar
Gözünde ki yaşlar niye durmuyor babam?
Nasihatlerin aklımda,sevgisiz çıkarcılar
Yaşamın içinden ne kurtlar,ne yalanlar çıkar
Takma kafanı derdin,yüreğin bunları atar
Çürükleri attım,ya vahşi kurtlar babam?
Dizlerine vurmuş,zamanın çileleri
Hayatta kalmamış sen gibileri
Acılar yıkamamış,yıkamamışta çınar misali
Neden yorgunum dersin babam?
Yürekler pas tutmuş,ya ciğerleri,
Hayat denizinde yoktur kürekleri
Sen derdin ya tut uzanan elleri
Senin ellerin niye titriyor babam?
Sabırla taşı derdin,her ağır taşı
Günahına girme alma mazlum ahı
Acılarla yoğurdun, mutluluk aşını
Yemeye zaman bulamadın mı babam?
Bulamadım sen gibi çıkarsız seven
Ağladığımda ağlayan,güldüğümde gülen
Seni çok seviyorum, olma toprağa giden
Kabrine değil!gülleri kalbine ekeyim babam….