Ne kadar güzel bir yazı,gözlerim dolu dolu oldu..kazanma şansını elden bırakmak büyük bir özveri ve fedakarlık.yapabilenleri ayakta alkışlıyorum.atmamız gereken öyle egolar var ki içimizde.ben olsam ne yapardım?sanırım o an kaybetme riskini göze almazdım.ancak takımda daha sonra oynamasına izin verirdim.dürüstçe söylemem gerekirse,kendime neden böyleyim diye de sordum.o kadar egomu tatmin edici cevaplar aldım ki anlatamam.başkalarının göstrebildiği kaybetme cesaretini,bir başka insanın mutluluğunu göze alarak desteklemesi takdire şayan.hepimizin içinde var olan sevgiyi yüzeye çıkarmak varken,egolarımıza yenik düşmek beni üzüyor.çünkü bu soru karşısında verebileceğim cevap; evet bende aynını yapardım olmalıydı...
demek ki sevgi seviyorum demekle de gerçekten üzülmekle de olmuyor,özveride bulunmayı gerektiğinde başkasının mutluluğu için kaybetmeyi de göze almak gerekiyor..bu gün beni düşündürecek bir konu daha buldum.evet,sevgimizde ne kadar samimiyiz?sevdiklerimiz ve durumlarına üzüldüklerimiz için neler yapabiliriz?teşekkür ederim böyle bir konuya değindiğin için...ben almam gerekeni aldım..
