uvertur,
şimdi geçmişe dönüp baktığımda bunları ben mi yaşadım diyorum,
aklıma geliyor tek tek kareler ama canım yanmıyor, film izliyorum sanki,müthiş bir kayıtsızlık var anılarıma karşı.
bu bir anlamda iyi bir anlamda da kötü.
iyi tarafı canım artık yanmıyor, kötü tarafı ise geçmişim yok gibi geliyor ,
dedim ya sanki o günleri ben yaşamadım gibi hissediyorum.
ayrıca başarı hikayesi demişsin ama abartılacak bi şey değil bence,
"başa gelen çekilir " denilir ya, bizimkisi o hesap.
hepimiz o kadar güçlü ,o kadar gizemli varlıklarız ki üstesinden gelemeyeceğimiz bir şey yok.
şimdi bu olaylarla ilgili yaşadığım tek sorun, kayıtsızlık o kadar arttı ki,
geçmişime ait insanları artık aramaz oldum, güzel anıları hatırlamaz, dostlukları yad etmez oldum,
bilmiyorum belki yorgunluk belki de savunma mekanizması...
herneyse bunu da aşıyorum şu anda
sevgiler
