ikarusun kanatlari
 

* balmumundandir ikarusun kanatlari..



tanrıların kızıp onu kapattıkları labirentten kaçtı bir sabah. balmumundan yaptığı kanatları sabah ışığında parlıyordu. mutluydu ikarus gökyüzüne yükselirken. tekrar kavuştuğu özgürlüğüne bakıyordu yükselirken.

özgürlük duygusu içini kaplamıştı ikarusun, babası dedalusun sözlerini bile unutturdu ona bu mutluluk. oysa ki kibirli olma demişti babası ona.

ikarus yükseldikçe gökyüzünde, mutluluğuyla birlikte gururuda büyüdü içinde. kendini tanrılarla eş görme cesaretini gösterdi.

güneşin altında kanatlarını daha bir geniş açıp, yükselmek istedi kendini layık gördüğü tanrılar katına.

güneşte parlıyordu kanatları.

ikarus yükseldikçe güneşe doğru, farkedemedi giderek ısınan ve gurur duyduğu kanatarının erimeye başladığını. gözleri kör olmuştu onun hırs yüzünden.

kanatları eriyordu oysa ki ikarusun.

güneşin altında toprağa hızla yaklaşırken ikarus ne düşünüyordu.

bir düşme anında önemli olan düşüş değil toprağa çarptığın zamandır.

neden diye sormuştu bu andan önce ikarus kendi kendine, neden?

oysa ki onun unuttuğu tek bir şey vardı

ikarusun kanatları balmumundandi...

Kaynak: EkşiSözlük