|
bu gün mü küçük kuş ? http://images-3.redbubble.net/img/ar...h-infinity.jpg ölmeyi öğrendiğinde yaşamayı da öğrenmişsin demektir... bir dönem dünyayı sallamış bir efsane grup için ne hazin final!.. kurucularını çoktan toprağa vermişlerdi. artık birbirlerini görmüyorlardı bile... "en küçükleri"nin ölüm döşeğinde buluştular son kez... kim bilir nelerden konuştular. çıkan ikili, gözyaşlarını sildi gizlice... kalan, ölüm için saat saymaya devam etti. * * * beatles'ın en genç üyesi (58) george harrisson'ın beklenen ölümü bana mori'yi hatırlattı. mori schwartz, hayat dolu bir üniversite profesörü... 1994'te vücudunda bir gariplik hissetmiş. 60'lık vücudu artık dans derslerini kaldıramayacak kadar bitkinleşmiş. doktora gittiğinde yakında öleceği haberini almış: hastalık mori'yi tekerlekli sandalyeye bağlamış. dersleri bırakmış, evdeki bakıcının kollarında bebekliğe yeniden dönmüş: kucaklanıp kaldırılır, başkası tarafından yıkanır, poposu pudralanır olmuş. düşünmüş o zaman: "kendimi bırakıp yok olmayı mı bekleyeyim, yoksa kalan zamanımı en iyi şekilde değerlendireyim mi?" sonunda ölümünden utanmamaya ve yaşamla ölüm arasındaki son köprünün bütün ayrıntılarını anlatmaya karar vermiş. hayattaki son dersi, "kendi ölümü" olacakmış. * * * önce sevdiklerini toplayıp, onlara bir "canlı cenaze töreni" düzenlemiş. bizim ancak ölenlerin ardından yaptığımız sevgi konuşmalarını hayattayken dinleme ve gönlünce cevap verme şansını yaratmış. abc televizyonunun ünlü haber sunucusu ted koppel'ın programına konuk olunca üne kavuşmuş. dünyanın dört bir yanından mektup yazan, röportaja gelen insanlar ona "son yolculuk"u sormaya başlamışlar. mori'nin bu sorulara verdiği yanıtlar türkçede de yayımlandı. (mitch albom, "öğretmenim mori'yle salı buluşmaları", boyner y. 1997) birbirinden ilginç o yanıtlardan benim aklımda kalan ders şu oldu: "herkes öleceğini bilir, ama kimse buna inanmak istemez. oysa öleceğimize inansak, bazı şeyleri farklı yapardık. insan ölmeyi öğrenince yaşamayı da öğrenmiş oluyor. budistlerin yaptığını yap ve her sabah omuzundaki küçük kuşa sor: '- o gün, bugün mü? hazır mıyım? olmak istediğim insan mıyım? kariyer, iyi maaş, araba ve ev taksitleri.. . hayattan istediğim şey bu mu?'" * * * "şuraya uzanmış yavaş yavaş ölürken rahatlıkla söyleyebilirim ki, istediğin kadar güce ya da paraya sahip ol, yaşamı satın alamazsın" diyor mori... "- son bir 24 saatin olsa ne yapmak isterdin?" sorusuna ise herkesi şaşırtacak kadar sade bir cevap veriyor: "- sabah kalkar, jimnastiğimi yapar, ardından çörek ve çayla kahvaltı eder, yüzmeye giderdim. sonra arkadaşlarımı evde güzel bir öğle yemeğine davet eder, onlara ne kadar değer verdiğimi anlatırdım. ardından ağaçlıklı bir bahçede yürüyüp renkleri, kuşları seyreder, doğayı içime çekerdim. akşam sevdiklerimle bir restorana gidip yemek yer ve en güzel kızlarla tükeninceye dek dans ederdim. ardından eve gelir mükemmel bir uyku çekerdim". * * * http://images.elfwood.com/art/j/s/js...of_an72dpi.jpg sizin bunları yapacak vaktiniz var. bütün yapmanız gereken arada bir omuzunuza bir bakış atıp sormak: "bugün mü küçük kuş, bugün mü?.." can dündar ın kaleminden sevgiler.. |
Ynt: bu gün mü küçük kuş ? "Ölmeyi öğrendiğinde yaşamayı da öğrenmişsin demektir..." Bugün mahallemizden ,çok sevdiğim bir büyüğümün ölüm haberiyle başladım güne..Aslında bu konuya günlüğümde yer vermeyi düşünüyordum, ama bu konu başlığını okuyunca uygun yerin burası olduğuna karar verdim.Çünkü ölüm hakkında şimdiye kadar hissetmediğim duyguları hissettim... Ölümün bir yokoluş olmadığına inananlardanım.İnsana hüzün ve acı verse de,iyi yanlarını gözönüne getirdiğinizde mutluluk veriyor(muş).Bu dünyadaki sevdiklerinden -kısa bir süreliğine de olsa- uzak kalmanın,diğer alemdeki sevdiklerine kavuşmak olduğunu, onların da en az yanımızdakiler kadar bize özlem duyduklarını anlıyoruz. Eğer ardınızda bıraktıklarınız gerçekten hayata dair güzel şeylerse,geriye baktığınızda kimseyi üzmemişseniz ölümün de güzelliğini yaşayarak veda ediyorsunuz... Bugün aramızdan ayrılan Kenan amca,birgün önce rahatsızlanarak yoğun bakıma alınmıştı.Ertesi gün de aramızdan ayrıldı.O'nu hep yaptığı iyiliklerle, hoş latifeleriyle andık bugün. Sanki O'nu anışımızdan haberdar ,yakınımızda biryerlerde gülümseyerek bize bakıyordu.Gittiği yerde mutlu olduğunu hissettim,garip bir manevi huzur kaplamıştı içimi..Sanki o an, ölüm yaşamdan daha iyiydi.Daha tasasız, dertsiz, huzurlu gibi... O gün bugün olmadan, sevdiklerimize değer verdiğimizi hissettirmeliyiz,Zira tatlılıkla,gönlü bollukla sarfetmeyip içimizde bastırdığımız tüm o sevgi sözcükleri, sevgimizin nesnesi kaybolunca tek tek bizi vuruyor... Geçenlerde annesini kaybeden bir arkadaşım, annesiyle çok iyi geçinememesine rağmen,onun gidişiyle hissettiği duyguları çok yoğundu: "Ona bir daha onu ne kadar sevdiğimi, ne kadar özlediğimi hiç ama hiç söyleyemeyeceğim.Aramızdaki sevgi çok ama çok yoğundu.Elle tutulur , gözle görülür birşeydi.Ama ben şimdi onunla ne kadar didişip kakıştığımı düşünerek dehşet içinde kalıyorum."demişti.. Ölümü sık hatırlamakta fayda var, "son 24 saatinizi nasıl geçirirsiniz?", sorusunu daha sık sorarsak kendimize, çevremizdekilerin kıymetini daha iyi anlayacağız... O gün bugün olmadan ... mlk34 |
Ynt: bu gün mü küçük kuş ? son sözü ölüm söyleyince bize söyleyecek fazla bir şey kalmıyor özlemlerimizden başka.. sevgili kenan amca için allahtan rahmet.. geride bıraktığı üzüntülü yüreklere sabır diliyorum.. dilerim bizde bir gün bedenlerimizi terkettiğimizde kendisi gibi.. yaptığımız iyilikliklerle anılacak kadar zarif bir hayat yaşamış olururuz.. tekrar başın sağolsun yeni bir hayatcım.. sad456 sevgiler.. |
Ynt: bu gün mü küçük kuş ? ölüm o kadar soğuk ve o kadar acımasız bir kelimeki.ben ölümün ne oldugunu ne kadar acı oldugunu 2003 yılında kardeşimi kaybedince anladım.ölüm dedikleri bu olmalıydı kimsenin engel olamadığı kimsenin karşı koyamadığı yaşamak istemediğimiz ama yaşamaya mecbur oldugumuz bişeydi ölüm.hiç bir zaman aklımızdan geçmeyen ama her zaman yanımızda olan.ölüm kaybetmekti sevdiklerini onları bir bilinmeze göndermekti.birgün ona kavuşacagını bilerek yaşamaktı bu yaşanan hayat.oysa kardeşimin ne hayalleri vardı uçsuz bucaksız ama ölüm hayal dinlemiyorduki.ne yaşa bakıyordu ne cinsiyete ne neler yaşadıgına ne iyi olduguna ne kötü olduguna.ölüm sadece seni alıp götürmekle uğraşıyordu sevdiklerinden.kalanların içi yanarmı acırmı düşünmüyordu ölüm.yıllar geçsede o yangın hala ilk günki gibi yüregimizi yakar.hani zaman unutturur derlerya yalan zaman unutturmaz sadece her yaşadığın gün gidene daha da yaklaştırdığı için seni acın azalır çünkü sevdiğine kavuşmaya az kalır her geçen günle.ölüm yaşamın bir parçasıdır ama ondan ayrı bir parçadır ölüm.herşeyi bırakır gidersin.işte budur ölüm. |
Ynt: bu gün mü küçük kuş ? başınız sağ olsun, tatmayan bilemez ama yine de ben de empati kurmaya çalışırım, ya bir gün sevdiğim biri bu dünyadan göçerse diye, evet hayal etmesi bile zor bir durum, Allah rahmet etsin, nur içinde yatsınlar, Allah sabır versin, yüreğinize kuvvet versin. |
Ynt: bu gün mü küçük kuş ? ölümü gördüm sevdiklerimi son nefeslerinde ellerinden tutarak saçlarını okşayarak uğurladım tebessümle gittiler ölüme ,kızgındım beni terk ettikleri için ama biliyorumki yine şefkatli kucaklarını açacaklar bana yine ben ölürken beni almaya karşılamaya gelecekler hiç korkmuyorum ölümden |
| WEZ Format +3. Şuan Saat: 10:16 AM. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.