[Işıldayan Safir]

Birbirine Tutunmak

Sık sık yalnız hissederiz kendimizi. Ancak elimizden tutacak birisi vardır her zaman. Uzun yıllar hastanelerde çalışmış tanıdığım bir hemşirenin çok güzel bir hikayesi vardır.

Hemşire, bir gün hastasının yanına yorgun bir genç adamı getirir. Yaşlı hastaya doğru eğilip yüksek sesle “Oğlunuz geldi” der.

Hasta güçlükle gözlerini açar ve tanımayan gözlerle bakar karşısındakine. Sonra, gözleri kapanır. Genç adam ihtiyar eli avuçlarına alır ve yatağın yanında oturur. Gece boyunca elinde hastanın eli oturur öylece, teselli sözleri fısıldayarak.

Gün ışıdığında, hasta çoktan ölmüştür. Birkaç dakika içinde hastane görevlileri odaya dalar, makineleri kapatmak ve iğneleri çıkartmak için. Hemşire genç adamın yanına gelir ve acısını paylaşmak ister ama adam keser sözlerini. “Kimdi o adam?” diye sorar. Hemşire şaşkın cevap verir: “Babanız olduğunu sanmıştım!” “Yoo, hayır, babam değildi” der adam. “O’nu daha önce hiç görmemiştim.”

“O zaman sizi ona götürdüğümde niçin bir şey demediniz?”

“Yaşlı adamın oğluna ihtiyacı olduğunu ama onun burada olmadığını fark ettim.” diye açıklar adam.” “Ve beni tanıyamayacak kadar hasta olduğundan bana ihtiyacı olduğunu anladım.”

Hemşire Teresa bizlere kimsenin yalnız ölmemesi gerektiğini hatırlatırdı. Aynı şekilde kimse tek başına ne yas tutup ağlamalı, ne de yalnız gülüp, yalnız kutlama yapmalıdır.

Hayat yolunda el ele yürümek için yaratılmışız. Bugün elinizi sıkıca tutmaya hazır birisi mutlaka vardır ve onların ellerini tutmanızı umut eden birileri…