[yaseminist]

sudem8 Nickli Üyeden Alıntı

yasemincim mektubunu çok dikkatli bir şekilde okudum.hem de bir anne gözüyle,acaba bilmeden ben de oğlum için bir yanlış yapıyormuyum diye...biliyorsun bunun okulu kitabı yok içgüdüsel duygularımızla elimizden ne geliyorsa yapmaya çalışır anneler.hep annene yakın olmak istedikçe uzaklaşmışsın.şartlar gereği.demişsinya korumacı bir anneye düşseydin belki sen güçlü olmayacaktın.benim eşim vefat ettikten sonra oğlum istanbula dersaneye geldi.bir sene dersane 5 senede üniversite 6senedir ayrıyız.zaman zaman biraraya geliyoruz.halası birlikte oturmamızı istedi.hatta bana biraz bozuldu sanki ben gitmek istemiyormuşum gibi.fakat oğlum istemedi.ben aşırı koruyucu kollayıcı bir yapım var hiç övünerek yazmıyorum.elimde değil.oğlum bundan ikimizinde bu durumdan kurtulmamız için daha lise son sınıfta beni karşısına oturttu.benim ayrı bir hayatım çevrem arkadaşlarım olduğunu kendinin de ayrı bir yaşantısı olduğunu özleyince birlikte olacağımızı anlattı.ben de saygı gösterdim babayı da kazada kaybedince daha çok onun üzerine yoğunlaştım.nwerdeyse hergün okuduğu okula gidiyordum.tek çocuk olmanın dezavantajlarıda var.aynı dediği gibi yaptık.özlediğimiz zaman bir araya geldik gezdik dolaştık.birlikte yapılacak işleri hallettik.geçen hafta yanından geldim 2hafta kaldım ayrılırken gözleri doldu.zor ayrıldık hala alışamadık ama bunu yapmak zorundaydık.oğlumda bana aşırı düşkün ama birbirimize zarar vermektense bu yolu seçtik.ileride belki evliliği de zarar görebilirdi.bizim aşırı bağlılığımız eşini rahatsız edebilir.saygı duydum düşüncesine.o sevgi hiç bitmez uzakta olsa yakında olsa o hep yaşar.senin de çocuğun olduğu zaman bunu daha iyi anlarsın.sevgi ve ışık hep yolunu aydınlatsın.

Seni çok iyi anlıyorum sudemcim, hem bir anne hem de bir evlat olarak. Ben de bir anneyim, 4 yaşında bir oğlum var (Allah bağışlasın), annemin aşırı korumacı olmaması, bende ters tepti, oğlum çok hareketli bir çocuk, doğduğu ilk günlerde bile eli kolu bacağı hiç durmazdı, sürekli hareket halinde, onun bu hali, ben de korku yarattı, hele bir de yürümeye başlayınca, onu zaptedebilmek daha zorlaştı, ben annemin tam tersine korumacı bir anne olmuştum, hatta rüyalarımda bile hep oğlumun bir yerlerden düştüğünü, başına kötü birşeyler geldiğini görürdüm, ama sonra anladım ki, yanlış yapıyorum.. Bu çocuğun mizacı böyle, ne yapsam ben bu çocuğu yavaş bir çocuk haline getiremem, en iyisi onu olduğu gibi kabullenmekti. Ben de öyle yaptım. Oğlumu olduğu gibi kabullendim, "Oğluma sevgi, şefkat ve anlayışla yaklaşıyorum, herşey yolunda, oğlumu olduğu gibi kabul ediyorum" gibi olumlamalar yapıyorum, bayağı faydasını gördüm, oğlum da bayağı duygusal, sabah uyanır uyanmaz yanıma gelip "anneciğim, seni çok seviyorum" diyor, bu da sanırım herşeyin yolunda gittiğini gösteriyor.