[Belgin ∞]

94.Gün



Kötülük varlığın yokluğundan kaynaklanır.

Bu olumlama karanlık ve aydınlıkla ilgilidir. Nasıl ki ruhun iki yüzü vardır, doğa da bir bütündür. Bu iki yüzü, iyi ve kötü, yaşam ve ölüm, karanlık ve aydınlık olarak adlandırma alışkanlığındayızdır. Ama bu görüntü ne kadar inandırıcı olursa olsun, ikilik Maya ya da yanılsamayı sürdürmek için vardır. Doğan her şeyin ölmesi gerekir. Bu iki olay aydınlık ve karanlığın maddi sembolleri haline gelmiştir. Tanrı’nın sadece bir temeli, gerçekliğin varlık olan sadece bir yüzü olduğunu fark ettiğimizde yanılsama bozulur.

Varlıklar en derin düzeyde her şeyi doldurur. Ama eğer bunu biliyorsanız, yaşam ve ölümün draması inandırıcı olmaktan çıkar. Kötülük tanrısallığın gittiği yanılsamadan çıkar. Kendi içinde kötülüğün var olma iddiası yoktur. Ruhunuz varlığın her yerde olduğunu ve sizin de o varlık olduğunuzu ortaya çıkardığında yanılsama sona erer. Bunu fark edince, kimse tekrar kötülüğe sapmaz. Drama kendisini kullanılmaz duruma getirdiğinde kötülük eski bir rol halini alır.

95.Gün



Varlığımı neşeli bir oyun olarak ifade edeceğim.

Bu olumlama yaşamın gerçek amacıyla ilgilidir. Kötüden iyiye, zevkin acıya karşı dramasının çekiciliği sürdükçe yaşamın amacı mücadeledir. Ayrılıktan doğan ikilik, bir sahneleme olarak var olur. Drama o kadar zenginlikle doludur ki o sona erdiğinde biz ne yapacağız? Kazanacak ya da kaybedecek bir şey olmadığında tüm amaç yok olur mu? Çoğu insan ikilikten vazgeçme olasılığından çok korkar. Birinin bana samimiyetle bir zamanlar sorduğu gibi, ‘Işığa geri dönmek mi? Bana ölüm kadar tuhaf bir kısmet gibi görünüyor!’

İkilikten kaçtığınızda yaşamın amacı neşeli bir oyundur. Aslında amaç hep bu olmuştur. Duyularınız acının, mutluluğun bir başka biçimi olduğunu söyleyemez; onun zevkin karşıtı olduğunu söylerler. Ama bir kez kendinizin ruh olduğunu anlarsanız, oyun tanrısal bir hal alır. Işık kendisinden başka hiçbir şey olmadığını bilir. Bu yüzden kendisinin herhangi bir yönü neşeyle dolu olandan daha aşağı olsun? Zevkin terine, mutluluk ezeli ve ebedi bir duygudur, yaratılanın kendisinden saf memnuniyetinden doğmuştur.

96.Gün



Her şey ben ve benim olduğunda sadece sevgi vardır.

Bu olumlama egoyu tutsaklıktan kurtarmakla ilgilidir. Ego da tutsaklıktan kurtulur. Saf varlık olduğunuzu gördüğünüzde ayrılık sona erer. Siz ve ruhunuz arasındaki boşluk kapanır ve –aniden!-evrendeki her şey size ait olur. Bir anda egonun var oluş nedenini karşılarsınız, bunu onu yok ederek değil istediğini vererek yaparsınız. Bireysel ego, kozmik ego konumuna yükseltir. Her ne yöne bakarsanız bakın siz olan varlığı görürsünüz sadece. Deneyim egonun korku ve yalnızlığını paramparça eder. Belki ego tüm isteğinin Tanrı’nın sevgisi olduğunu görmek istemez ama sonunda görecektir. Ayrılığın iyileşmesiyle, sevgi gerçek duruma gelir ve bir daha geri alınamaz. Ego, yaşamın bir mücadele olduğunu amacınızı paylaştığı gibi şimdi de, neşeli bir oyun olan yeni amacınızı paylaşabilir. Aydınlığın ve karanlığın dramasının tamamıyla romantik bir komedi olduğu ortaya çıkar.