[hiçyoktum]

Kendimi tanıma girişimine başladığımdan beri, 12yıldır nerdeyse hergün beraber olduğum ve aynı mahallede oturduğumuz çok sevdiğim arkadaşlarımın hiçbiriyle görüşmek gelmiyor içimden.

ilk başlarda kitap okuduğum için zaman ayırmak istemediğimi düşünüyordum beni çağırdıklarında yok valla birsürü kitap aldım onları okumam gerek diyordum ama ara sıra buluştuğumuzda anladımki asıl neden bu değil; asıl neden onların hayata bakışı ve ve sürekli şikayet edip sızlanmaları. eskiden bi araya gelip saatlerce sızlanırdık hatta bu konuda onlardan hiçde geri kalmazdım...

ağzımdan dökülen her kelimenin ürettiği duyguyla beraber geleceğimi şekillendirdiği inancı sayesinde artık şikayet etmek şöyle dursun biri bana nasılsın dediğinde pek iyi hissetmesem bile çok şükür çok çok iyiyim diyorum.

arkadaşlarımla en son bir araya geldiğimizde ayıp olmasın diye onların anlattıklarını dinlemeye devam ettim ama eskiden olduğu gibi onları onaylayıp hak verici cümleler söylemedim hiç sadece sessizce dinleyip içimden sürekli bu ortamdaki hiçbir olumsuz duygu ve düşünceden etkilenmiyorum diye tekrarlarken buldum kendimi ( ve şu anda bunu yazarken FARKETTİM ki artık bu cümleyi kullanmıcam çünkü olumsuz bir cümle yeni cümlemse şu: ben bulunduğum her ortama neşe ve bolluk saçmama izin veriyorum.) zaten onlarda bunun farkında ne öyle ruh gibi dinliyosun bişe söylesene gene o kitaplar dimi diyolar bana:)

aslında öğrendiğim herşeyi onlarla paylaşıyorum ama buna pek inanmıyorlar ve denemek için en ufak bir istekleri yok, demekki zamanı var.

kısacası hiçbir şikayetim yok bu konuda ama onları gerçekten sevsemde olumsuz duruşları devam ettiği sürece sanırım bir araya gelme cesaretini gösteremicem uzunca bir süre.