nurhanza devam ediyor

[nurhanza]

morgül, köpüş ve siyah kelebek : buda benim gerçek hikayem...
giden evlatların ardından yanan yürek aylarca hiçbirşeyden teselli bulamadı, dökülen yaşlar, alınan anti depresanlarda bir işe yaramadı. sokakta karşılaştığım kara kuru uyuz köpüş annesini emmek için tellerin arkasından nasıl çırpınıyor nasıl çırpınıyor, onu tellerin öbür ucuna annesinin yanına bırakmak lazımdı, annesine kavuşmak ve emmek için verdiği mücadeleyi, ancak yanan bir anne yüreği bilir, ertesi gün zavallı uyuz ve hasta anne köpek yanında köpüşle gözlerimin içine baktı, sanki al bu yavruya bak yoksa ölecek dedi,hemen çantamı boşaltıp uyuz yavruyu kaptığım gibi veterinere götürdüm,4 gün çalıştığım atölyede ona baktım, tüm elemanlar kokusundan rahatsız oldu, benden o köpeğe baktığım için iğrenmeye bile başladılar, sabah yanımda işe getirdim akşam eve kedilerim ve kuşumun yanına getirdim, hergün banyoda onu ilaçla yıkadım kuruttum, isveç şurubu bile kullandım, iyileşmeye başlamıştı, dükkanın önüne kocaman evini bile kurduk, herkes bana kızıyordu, bırak o sokak köpeğini diye, bir gün atölyeden elemanlar kettledaki sıcak suyu üzerine döktüler, köpüş baya ağladı, çıldırmış gibiydim, nasıl bir damlacık yavru bir köpeğe o suyu dökebildiler, ve karşısına geçip eğlenebildiler anlamıyorum, 2 gün içinde o iyileşmeye başlayan köpüş yemeden içmeden kesildi, hergün veterinere götürdüm, serum bile verdiler, dükkanın önündeki kulübesinde kalıyordu, iyileşeceğine okadar çok emindim ki, sabah öldü dediler, onu aradım sordum yerini bile söylemediler.tesadüfen çöpü dökmeye çıktığımda çöp tenekesinin içinde cansız bedenini gördüm, hemen çıkartıp onu ellerimle gömdüm, günler süren bir ölüm kalım savaşında hastalığa ve tüm zorluklara direnen başka hayatlara tanık oldum, bu süreçte, evlat hasretiyle yanan bir annenin son nefesinde evladının ağzından duymak isteyeceği tüm sözlere tanık oldum, öyle bir bakış gördüm ki, öyle bir anne bakışı, yoğun bakımda hareketsiz yatıp konuşamazken bile, gözleriyle bana neler anlattı, asla o bakışı ve bana uzatıp elimi sıkan elini unutamam, bir anda hayat karşıma öyle olaylar çıkarttı ki, zaten her yılında muhakkak ki enteresan olaylar hep olmuştur, ama bu yıl nasıl bir yılmış, tüm yıllarıma bedel oldu, onca yaşananların ardından soğuk kış günü gözümün önünden siyah bir kelebek geçti, öyle güzel ve büyük kanatları ve desenleri vardı ki başkası koşarmıydı peşinden bilemem ama bu güzelliği herkesin görmesini istedim, seslendim, bakın şuna bakın dedim, peşinden koştururken, beni köpüşümün ölüsünü bulduğum çöpün yanına kadar koşturdu, çöpte bir sürü gül dallarının içinden bir tomurcuk mor gül buruş buruş olmuş, bana bakıyor, hemen koca dalların arasından onu çıkartıp, vazoya koydum, aspirinde koydum suyuna nerdeyse 3 haftadır hala yaşıyor büyüdü güzelleşti, biliyorum yakında ömrü bitecek ama onu sevgili nusret kaya nın bana verdiği iyileşme kitabının arasına koyacağım, ve uzun yıllar kuru bir gül dahi olsa benle birlikte olacak, ve bu yılın en önemli hatırası olacak, köpüş, kelebek, anne, mor gül, ve ÖSS.....