[siyah]

Bu günler belkide annelerimizle problemlerimizi çözüp belkide en keyifli ve en rafine yaşamamız gereken dönemler. Ama bir de aynen o kadar yabancı o kadar bitirmişizki ne kadar acı böyle bir noktada olmak. Annemle dost olmak isterdim (hala bu kadar güvensizlik yaşatmasına rağmen) çünkü artık hepimiz belli yaşlara geldik kinlenmek öfkelenmek, haklılığını görmeyi beklemek için çok geç. Biz araya geldiğimiz zaman neredeyse hiçbir şey konuşmuyoruz konuşacak bir şeyimiz yok. Söylediği şeylerdede beni ekarde etme isteği var... Ben o kadar çok istedimki onunla dost olmayı çocukkende, canımı yakarken bile yetişkinliğimde yokmuşum gibi davrandığındada her zaman yüreğimin bir köşesinde bir gün hatasını göreceği umudu yaşadı. Şimdi böyle bir istediğim yok. O görmese bile ben varım. Kendimi görüyorum. Bir o kadarda bir çok şey için çok geç olduğunun farkındayım... Onun kötü niyeti beni incitmiyor, beni eleştirisi yada en çok yaptığı yokmuşum gibi davranması beni incitmiyor... Hepimizin bu dünyaya getirilmesi için bir neden olduğuna inanıyorum...
Geçmişi yeniden değerlendirdiğimide yaşadıklarım karşısında benim göestermiş olduğum davranışın benim kişiliğimi, inançlarımı, direncimi ve de yüreğimi yansıttığını görüyorum ve diyorumki insanın başkalarına direnç göstermesi kolaydır. Tepki göstermesi kolaydır bu direnci yaşama hakkıma sahip çıkışımı sağlayan yakınlarına tepki göstermeniz ise canınızı acıtır.