[nurhanza]

http://www.birumut.info/scripts/



1 UMUT MERAM YAZISI
Hayatı anlamaya, kavramaya ve de gönlümüzce yaşayabilmeye dair öğrendiğimiz –izlediğimiz- yaşadığımız her şey bizleri dağlıyor, yaralıyor, acz içinde bırakıyor. İnsanlığımız içinde ‘sorun’ diye tanımladığımız ve farkında olduğumuz en küçük hadiseler bile ‘çalıştığımız, yaşadığımız her yerde’ bir yandan birlikte davranarak, düşünerek aşabileceğimizin heyecanını duymamıza, diğer yandan mevcut hayatı biçimleyenlerin etkinliği karşısında güçsüzlüğümüzü hissettiriyor. Kendimizdeki çeşitli hallerde bu ikilemi daha da olumsuz kılıyor. Lakin, insani olanı hayatımızda oluşturmaya- geliştirmeye dair her çabanın böleni, mıncıklayanı o kadar çok ki... Orta yerde niyetinden şüphe etmeyeceğimiz o kadar çok kişi- kurum- kuruluş- çevre açıklanmaya çalışılan ve ‘-sa, -se’ ekleriyle ya da ‘uyandırma- bilinçlendirme- öğretme...’ edalarıyla tefrik edilmiş yığınla kelam duruyor... Ne hikmetse yıllar geçiyor ve söyleyenler değişiyor; söz ve de hayat değişmiyor. Söyleyenler eleştirdikleri hayatla daha uzlaşır bir hayata ya da kimin kulak verdiğine, sözün canının kalıp kalmadığına bakmadan söyleşmeye devam ediyorlar...

‘Sözle hayatı, hareketle meramı birleştirmek, birbirinin can suyu olmasını sağlamak mümkün değil mi?’ dedik.Mümkün olduğuna inandık.

Daha daha daha söylenebilecek söz pek çok olsa da... Bugün biriktirdiğimiz kadarını söylemek istedik. Sözümüzün azlığı ufuksuzluktan, günü birlik bir hal ve yüzeyden akar olmamızdan ziyade.. söze itibarını ve de canını vermek gerektiğine inancımızdan..

Başladığımız ve başarabileceklerimizde koca alemde daha körpe...

Mümkün kılmanın yolculuğuna başlamadan da mümkün olamayacağına kani olduk. Ve dedik ki kendimize... bir aradalık bizim insanlık halimizde; özgürlük- eşitlik- haksızlığa uğramama- adaletsizliğe sessiz kalmama- kendimizi şu fani alemde yalnız hissetmeme- sağlıklı, güvenli bir hayatı kendimize, sevdiklerimize , eşimize, dostumuza helal görme- çalıştığımız, yaşadığımız, hayatımızın geçtiği her yerde mümkün hale getirmenin tek yolu dedik...

Adımız biraz da bu yüzden 1 UMUT.... Şansa bıraktığımızdan, karamsarlığımızdan değil....

Paylaşmaya çalıştığımız meramımıza bağlı kalmaya çalıştık.Daha sahici başlangıçlar içinde olmaya ve gerçekleştirmeye çalıştık.Bizi yönlendiren fikri ise,birlikte olduğumuz insanlar olarak kendi ihtiyaçlarımız ve aynı işyerinde,aynı mahallede,aynı sokakta yaşadığımız insanların yaşadığı sorunlardan hareket ederek başlangıçlar yapmayı önemsedik.Sahici deme gücünü yaşanmışlıktan ve onun farkında lığından aldık.Çözüm olarak geliştirdiğimiz fikirlerde; birlikte tartışarak ortaklaşmayı,sorunu yaşamayan ama insanlığını unutmamış insanlarla da paylaşabilir kılmayı ve birlikte olmamızı-davranmamızı kendimize de inandırıcı kılmasını önemsedik...Bıkmadan-yılmadan bir araya gelip birbirimizi dinlemek ilk işimizdi...

İkinci işimiz ise;işsizliğin ne zaman başlayıp ne zaman bittiğinin belirsiz olduğu bir durumda,iş bulmaya çalışırken yaşadığımız sınırlılıkları da dikkate alarak,gezdiğimiz-çalıştığımız-yaşadığımız yerlerdeki iş ilanları ve haberdar olduğumuz iş bilgilerini toplayarak birbirimize iletmeye çalıştık.

İşi olan,olmayan herkesin sorunu gibi önemsemesinin birbirimize değer vermek-önemsemek-birbirimizi var saymak olduğuna, bu hallerin maneviyatına inandık.Ki böyle bir ihtiyaç her gün yanı başımızda kendini eşimizde-dostumuzda-arkadaşımızda ve tanımadığımız insanların hayatında olanca etkisiyle ağırlığını hissettirirken...Daha büyük anlam-söz aramadan bu kadar görünür ve göz önünde olanı aşamazsak nasıl yapabiliriz ki...Ya da nasıl büyük ülkülerimiz olabilir ki...Ya da nasıl yol arkadaşlığımızdan güç alabiliriz ki...Ya da senlik,benlik halinden bizlik haline nasıl geçebilir ki ...Ya da birbirimizin varlığını kendimize iyi ki varız ve bir aradayız sevinciyle karşılar...bütün çürümüşlük,yavşaklık,puştluk,hallerinin daha da derinleştiği insanlık hallerinde...Adaletsiz olana-haksız olana sömürüye-birbirini eşit ve eş değer görmeme hallerine karşı BİR UMUT olabiliriz ki dedik...Sizde böyle hissediyorsanız kaybetmeyelim birbirimizi...mümkünse bağlantımızda kopmasın...İş bilgisi vermenin tanımadığınız bir insanın hayatına ve ihtiyacına gösterdiğiniz duyarlılık VİCDANINIZI size her daim hatırlatacaktır.BİR UMUT ta ortak vicdanımız olabilecektir ancak...

Hepimizi hepimize karşı yükümlü kılan şey kalbimiz ve vicdanımızdır. Böyle bir ortaklık ve yükümlülük mülk,keyif gibi unsurlarla örtüldüğünde artık uğruna direndiğiniz şey, herkese yani insana ait olmaktan çıkıp bencilce bir gereksinim haline gelir. Böyle bir açgözlülük, vicdanın kabuğu haline gelip insanın amacını bu maddi zenginliklerle belirler. Oysa bizim açgözlülüğümüz, doğal olana,samimi olana,insani olana dır. Bizim açgözlülüğümüz, bizi dönüştürecek anlamlara ulaştıracak ve onurumuzun savaşını yaratacak sorulara ve bilgiye olmalıdır. Çünkü insanın varlık nedenidir sormak ve bilmek. Çünkü yeni ve başka hayatlar sorgulamalarla ve bu sorgulamaların öreceği ve donatacağı yollarla kurulur