stephen king
 

iyi yazıyor, güzel yazıyor ama bir de sonunu şöyle güzel bitirebilse. sanki kitaplarını film çekecekler ne de olsa bunları en iyisi kolay bitiriyimde fazla uğraşmasınlar der gibi bitiriyor. kendiside yönetmen ve oyuncu olmak üzere bir çok eseri de beyaz perdeye aktarıldı adamın.



ya stephencim kingcim bak arkadaşım akıllı ol. 2000 yılını geçtik. bir çok teknoloji atladık. sen güzel son yaz. abiler güzelce çeker. ne diye kestirip atıyon lan kitapların sonlarını? arşiv yaptık o kadar güzel yazıyorsun diye. ama hepsinin sonu da boktan olmazki. az kitap sonu yaratıcısı ol be adamım.

deneyip gördüğüm üzere kitapları sessiz bir ortamda okunması gereken yazardır. sessiz bir ortamda ve rahatsız edilmeyeceğini bilerek. küçük ayrıntılar ancak öyle yakalanıyor bazen. ve kitabı sadece okumayıp aynı zamanda hissedince filmini çekmeye gerek kalmıyor. işte o küçücük ayrıntılarda kitabın yaşanmışlık hissini arttırıyorlar. örneğin çılgınlığın ötesi isimli kitabını sessiz bir ortamda okuyunca cırcır böcekelrinin sesini duyuyorsunuz. rose korktuğunda teninin titremesini hissediyorsunuz. koştuğunda bacaklarınız yoruluyor. upuzun çimenler rüzgarla birlikte bacaklarınızı okşuyor. kitap bitince yorgun düşüyorsunuz. ama bu yorgunluk boş bir yorgunluk değil, yaşanmışlığın yorgunluğu oluyor.



Kaynak: İtüSözlük