anlatılacak çok şey varken susmak
 

herşeyi gördüğünü,tüm olasılıkları yaşadığını düşünenler susarlar.güçlü olarak görülmeye ölesiye ihtiyaç duyacak kadar güçsüz olanlar susarlar.sonsuza dek konuşabilecek olanlar en çabuk susanlardır genelde...

demiş hoş bir ablamız

bu nokatadan sonra yaşantımızın tavan arasına girip iyi bi temizlik yapmalıyız galiba.

ve sonunda da anlatılacak çok şey varken bir ölü olmamayı seçmek sanki doğru olan gibi geldi...

ne söylenirse söylensin eksik kalacak durumlarda hiç bir uzunluktaki konuşmanın başaramayacağı kadar iyi bir biçimde derdini anlatıp söze mahal bırakmamak.

insanoğlunun dünyayı büsbütün yaşanılmaz kılan en büyük iki hatasından biri..



1. fikirleri olanlar söylemez

2. hiçbir fikri olmayanlar fikri varmış taklidi yapar



ilk grup susmayı bilgelikten sayıp büyük bir gaflet halinde dünyayı pisliğe terk eder...

daha da zoru için



söz gümüşse, suküt altındır denile denile susmanın pek bir erdemden sayıldığını öğrenmiş bir toplumuz biz. küçükkken sen sus bakiiim küçükler öle çok konuşmaz da bunun daha bir halk dilindeki versiyonudur. bunlarla büyüdüğümüz yetmiyormuş gibi kendi düşüncelerini anlatmaya izin verilmeyen bir eğitim sistemiyle olgunluğumuza! erişmişizdir. oysa ki insanları hayvanlardan ayıran en önemli özelliklerinden birisi ifade edebilme yeteneğidir. yemek içmek kadar hayatidir insan denen varlık için. bu yetenek baskılandığı zaman ortaya tuhaf modeller çıkar: çok da bir şey bilmeyen ama susmanın erdem olacağını iyi bilen ve bunu iyi satan kişilik modeli, bilen ama bilgisiye değil susma erdemiyle! bilgiç tarafını gösteren model, ve anlatmak için can atan ama anlatmanın pek de doğru bir davranış olmadığını öğrendiği için pısıp susan model...ne kadar da sağlıklı kişilik örnekleri...



biliyorum ama ben erdemli bir insanım, onun için susmayı seçiyorum diyenler, bildiğim birtek şey var o da hiçbir şey bilmediğimdir diyen socrates'ın kitaplar dolusu laf ettiğini ve bu yüzden socrates olduğunu hatırlamaları gerekir...evet söyledikleri yüzünden ölümle cezalandırılmıştır belki ama söyledikleri hala okunmakta ve tartışılmaktadır...ve bu yüzden erdemle anılır...

konuşulursa o insanı kaybedeceğini bilmektir.





sorunlar vardır yada kuşkular bunlar açıklanırsa kavga çıkacağına eminsindir.ama o insan en son kaybetmek isteyeceğin kişidir.en sevdiğin en çok değer verdiğin.tüm taşların üstünden atlayabileceğini sanarsın.bir sonraki sorununda buna ekleneceğini aklına bile getirmezsin.kavga edemeyeceğin kadar değerlidir senin için kaybedemeyeceğin kadar özel.sarılırsın sadece seni anlamasını beklersin.susarsın.ne oldu der seni çok seviyorum dersin ve yine susarsın.hiçbirşey onu üzmeye değmez.kendinden çok seversin.susarsın.

susmak bir gidişi kabullenmektir..konuşamazsın anlatacak çok şeyin varken konuşamazsın çünkü konuşmak çözüm değildir ayrılığı zorlaştırır..söylemek isteğin her şeyi içine gömersin susman gerekir ve bir ömür anlatamadıkların içinde bir uhde olarak kalır...



elias canetti'ye göre gerçekten güçlü olan veya bazende bulunduğu ortamda gücü üzerinde bulundurmak isteyen insanların bilinçli olarak yaptığı eylem.



sözün bittiği yerde susmak gereklidir



anlatacaklarının sonunun nereye varacağını bilerek ya da bunu kestiremeyerek susmaktır. söyleyecek çok şey vardır kalbini açıp herşeyi bir bir aktaracaksındır ama susarsın, karşındakinin bunu anlayamayacağını düşündüğün için susarsın ya da o anki ruh halinle giderek artacak olan sinirini görürsün ve ağzından çıkanları kulağının duymayacağı endişesiyle susarsın. susarsın çünkü anlatacaklarının sonu yine yüreğine saplanacak hançerdir, susarsın çünkü konuşmak kifayetsizdir... susarsın, dışına akıtıp karşındakini de zehirleyeceğine içine akıtıp kendi kendini zehirlersin.

kimi zaman tercih edilebilecek en iyi yoldur ve çok şey anlatılmış olur.





Kaynak: İtüSözlük