[bluemoon24]

her nesnenin ögenin ya da şeyin hayatımıza mührünü vurup vurmadığını anlamanın en dolaylı yolu onun dilde tuttuğu yeri belirlemeye çalışmaktan geçer.

bkz. sebep)

jp. imi

amlem olarak da telaffuz edildiği görülmüş eşanlamlısı mana olan kelime.



özdemir asaf şiiri.



sen bana

sen desen de, demesen de olur.

ama ben sana sen deyeceğim.

düşün dur.*

arapçası mana olan değildir. ruha dair olanı, maneviyat ile çelişen mantıktan fırlamış anlama eyleminden türeyen anlam kelimesi ile ifade etmenin manasızlığından ötürü
yaşamı idame koşullarını yaratma sürecindeki monotonlukta kaybedip de bulamadığım, arkamda bıraktığım senelerin birinde unuttuğum ve artık bulmak istediğim



gece yarısı dizime yaslanmış bir yüze emanet ettiğim ve bir daha geri alamadığım, belki parayla tekrar alınır deyip çok çalıştığım ama ertesinde değerinin biçilemez olduğunu gördüğüm



hayalimde hep kısa boylu şişman bir obur olan, rüyalarımda ay çiçekleri arasında buluverdiğim, uyandığımda yanımda bulamadığım, öz-lediğim, özlediğim, nerde ve nasıl düşürdüğümü anlayamadığım içimdeki çürümüşlüğün ürünü elmas tanesi.



bardağın dolu tarafını görmek gibi bir şey. belki de hiçbir şey.

anlam ve biçim arasında içsel bir bağıntı yok. bir yerde hata yapmışız. yazıldığı gibi okunan bir dil yerine yazıldığı gibi anlaşılan bir dil peşinde koşmalıydık. kelimelerin anlamları yazılışlarından çıkarılmalı. o zaman sözlüklere gerek kalmazdı.

anlam ve biçim arasında içsel bir bağıntı yok. tam da bu yüzden simgeleri anlamdan soyutluyoruz. rakamların evrensel tarihi'nde yazarın dediği gibi, insanlığın en büyük başarısı dört rakamı yerine dört nokta koymaktan vazgeçmiş olmasıdır. çünkü dört nokta dört değildir, elma derken çıkan ses de elma değildir. gerekli çağrışımı yapabilecek güçte bir beyne sahip olduğumuz için öyle olmalarına da gerek yoktur.



Kaynak: İtüSözlük