BEİNG JOHN MALKOVİCH / JOHN MALKOVİCH OLMAK sizce ne demek, BEİNG JOHN MALKOVİCH / JOHN MALKOVİCH OLMAK size neyi çağrıştırıyor?
 

*



Filmi 'değerli' bir tanıdığım vasıtasıyla izlemiştim ve o gece gerçekten etkisinde kalıp şu yazıyı yazmaya kasmıştım sırf anı olsun die [img]/images/smilies/smile.gif[/img]

John Malkovich olmayı 'istemek'



Başka birisi olunca insan, vücudunu görmeksizin ruhunu nasıl oluyor da bu kadar farklı bir açıyla içinde yıllanmış



arzularını eyleme geçirmeyi başarıyor?



Ben, benken kendim olamıyorsam nasıl olur da bir başkasıyken kendiliğimin farkına varıp 'ben'in özünde ne varsa, ne



barınıyorsa onu dışarı çıkartabiliyorum?



Bunca yıllık iç sesimin sesini açıp bir başkasının bedeninde doğru frekansı yakalayabiliyorum ya da öyle olduğunu sanıyorum.





Ara bir kesitten var oluşun çaprazlama çarpımı yapıldı. Denklik bozulmadı, işlem tek satıra indirgendi hepsi bu.



Şekil değiştirilmiş bir boyutsuzlukta kavramları algılayış dört duyu organından ibaret değildi ki bedensel hislenimler olsun



sırf, boyutsuzluğun içine binlercesini sığdıran. Seni senden almam için ellerimde tutmama gerek yoktu ağırlığını, ruhuna



üfleyeceğim tek bir nefesle de pekala çeker alırdım dört duvar içinde tanımlı -lakin geçmişti ruh adeti göz sayısını-



görsel sunumunu.







Benim yaşamım buydu! Kendi hayatına sahip çıkamayan -çünkü değildim memnun kendisinden doğduğumdan beri! ! -



kendisine başka bir boyut yaratırdı... Tıpkı benim gibi... Kuklalardan kurduğum yaşantımda 'ben' yoktu, 'ben'in bir yansıması



vardı yalnızca... Parmaklarımla sıkıca kavradığım ipler, dekoru değildi ki sahnemin, hayatıma veremediğim yönelişlerdi,



alamadığım, almaya çekindiğim -ah, değil çekindiğin, korktuğun! , cesaret edemediğin! ! - bildiğim halde yapamadığım



doğrulardı... Kendi etimin içindekini kabullenemiyorken, sahip çıkamıyorken, çıkamamışken yıllarca, ellerimle sıkı sıkıya



kavrıyordum şimdi lavanta, papatya, manolya kokan taze çiçeklerini hiç bir çıkar göz etmeksizin yarattığım manevi



yaşamımı. Kan sızdırmıyordu kuklalarım, sızabilecek damarları yoktu ama vardı kurumuş damarlarımdaki yitik kanı



canlandırabilecek kadar güçlü atışları yüreklerinin... Kalpleri kendimi verdiğim ipleriydi, ipler göbek bağımdı 'sahte' bir yaşam akıtan ellerime ve oradan derine ittiğim hislerime... Ve nihayetinde tüm hissizliğim gerçekliğine karışırken maddesel hayatın,



ara bir kesitten çıkan fakat içine çeken aslında, ara bir boyuttu, ara bir kesit, ara bir kat, bölüm, umuttu tek ümitlik.







Benim ruhum sana karışsın, seninkisi kendine, senin bedenin yine sana ya benim vücudum nerede? Ruhum, ruhuna,



hislerim, hislerine, hislerim kendiliğine, ya senin özgürlüğün kimde? ?







Bir başkası olmak hoşuma gidiyor çünkü sana sahip olabiliyorum.



Bir başkası olmaya bayılıyorum çünkü beni kabul ettiğin tek beden oluyorum.



Bir başkası olmayı arzuluyorum çünkü beni arzuladığın tek boyuta giriyorum.



Bir başkası olmam gerekiyor çünkü olmayan yaşamımın tek kalp atımını orada gerçekleştirebiliyorum.







Ya o 'bir başkası' kendi olmak istiyorsa aynı zamanda...



...







Ben bendeyken mutlu olamıyorken, sende olabilmişsem bilki bu senin geçmişindeki eylemlerinin benim kafamın içindeki



doğrularla bağdaşmasıdır. Benim kafamın içinde eylemsiz duran doğrular 'eylemsizlik kuralı' ihlaline uğradığında



sen olabilmenin ucuz hazzıyla tatmin oluyorum. Fakat bilirsin, bencil olmalıyım, vijdanı devre dışı bırakmalı, insani



değerlerimin fişini çekmeliyim. Yoksa nasıl durabilirim düşünmeden, sana ait olan bir yaşamın ani istilalarının karın



ağrısını?







Sahte yaşamımda ellerimde tuttuğum iplerini sana bağladım kuklamın, umutsuzluk içinde kıvranırken tadını çıkardım



kendi yazdığım eserimin ve gözünün açılmasıyla kırıldı ruhun, içeri sızdım hiç beklemeden. Sonuna ve sonsuza dek sen



olmuşken ve tek istediğim de zaten buyken, kendi elde ettiğim halbuki aslen bana hiç ait olmamış olan yaşamını kendi



isteklerime cevap verdirtecek köleliğe çevirdim, ne de güzel itaat etti bedenin ruhuma...







(Ah zavallı, sen sende olamamışken nasıl olur da bir başkasında 'sen' olduğunu sanarsın hala daha?)







Değil ki senin sevinçlerin kendinden kaynaklı, ait değilsin tek bir nedenine sonradan oluşturduğun neticelerinin,



değilsin sahibi başardığını sandığın tek bir ünlemin bile, oysa katamazdın ki zaten tek bir hayatı dahi kendi kalbine,



bir başkasının bedenindeyken bile...

Gerçek bir kimliği yönetmek, bir kuklayı hareket ettirmekle mi karıştırıldı, anlık bir yanılgı nasıl da çıkmaza soktu pollyannavari



bir kaos yaşayan aklını...



Gününü kurtarmaya odaklanmışken sen, tek bir mantık hatası dününle birlikte götürdü yarınını, söyle bakalım kim kaldı hiçbir zamanına?



Yeni bir zaman dilimi mi bulacaksın bu sefer de olmayan birine? Ne çok aldattın da kendini maskelerin yoruldu artık durmaktan yüzünde.



Ama sen hala bakınmaktasın yeni bir hata için, eski bir hatayı örtmeye.







Kendin hazırladın sonunu, kendin... Arada ne kuklalar vardı ne de başka bir beden zorla ruhunu sızdırdığın. Ne derler...



Zararın neresinden dönsen kardır mı? Hadi dön sahte yaşamından da var 'sonuna'. Ve yaşa onu doyasıya.







bu arada yarın akşam (pazar günü) tv8 de oynayacak saat 21:00 de



yinede deneyebilir izlemeyenler..







filmden sonra kötü bi fikir olduğunu anlıyorsunuz P







ne kadar güzel görünüyordu cd üzerindeki resim.. bi mesajı var sanıyorsun..



aşırı ağır bir film ama yinede fena sayılmaz..



ama şunu söylemeliyimki şu gözlüklü erkek oyuncu (adı herneyse artık) onu hiç beğenmedim.. kadın fena değildi [img]/images/smilies/smile.gif[/img]







I wish to be in your shoes..







hasta bir muhayyilenin ürünüydü bu film..



tamamen amaçsız ve anlamsız..



küçük bir tünelden geçiyorsun ve birden John Malkowichîn gölzerinden bakıyorsun dünyaya..



Ruh değişimi...







Allahtan beyin nakli yapılamıyor..



Yoksa ne yapardık?







Kaynak:Antropoloji