[bluemoon24]

Çekim başladı, söylediği soruları

sorup, yanıtları aldı. Bitti sanırken daha önce bahsetmediği bir soru daha

sordu. Doğal olarak ben de yanıta evet, bunu unuttum diye başladım. Sonradan

izleyen herkes bunun bir espri olduğunu düşündü. Oysa ben yanlış kullandığım

kelimeye takılmıştım. Unuttum... Unutmam için önceden belirlemem, bilmem,

planlamam gerekti. Ben unutmamıştım. O gün iki şeye karar vermiştim. Biri, bir

daha asla hiçbir programda önceden soruları konuşmadım; her şey doğal akışıyla

gitti. Diğeri ise unutma, unutulma, unutkanlık gibi sözcükleri kullanırken

anlamlarını hiç unutmadım.

´´HER ŞEYİ UNUTUYORUM!´´

Unutma üzerine edebiyatlar, unutma üzerine savaşlar, unutma üzerine

intikamlar, hayatlar kurulmuş. Kimi zaman unutulmaktan, unutmaktan yakınmışız,

kimi zaman unutamamaktan. Kimi zaman unuttuk diye suçlanmışız, kimi zaman

unutamadık diye. Kimi zaman unutacağım diye haykırmışız, kimi zaman

unutmayacağız, unutturmayacağız diye. Bazen unutmuş olmak zavallılık olmuş,

aşağılanmış, bazen de unutamamış olmak. Doktorlara gitmişiz kimi kez her şeyi

unutuyorum yakınmalarıyla, yine doktorlara gitmişiz unutamıyorum

yakınmalarıyla ve her defasında hasta saymışız kendimizi.

Oysa hafıza son derece fizyolojik bir işlemdir: Beynimizin bir fonksiyonu. Ne

kalbimize uzanır yolu, ne de siyasi düşüncemize, kişiliğimize. Yakınıyla,

uzağıyla hafıza bir beyin fonksiyonudur işte. Beyni etkileyen önemli

hastalıklarda istemesek de, dirensek de kaybolabilen; sıkıldığımızda,

üzüldüğümüzde tüm karşı koymamıza, direnmemize karşın işleyen bir fonksiyon. Hafıza yakın ve uzak geçmişi doğru olarak anımsayabilme yeteneğidir. Bazı

hastalıklarda aşırı artma görülebilir. Bir düşünün hiçbir şeyi unutamamak, her

şeyi hemen anımsamak hoş olmasa gerekir.

Bazı hastalıklarda ise tamamen yitirebiliriz: Yani hiçbir şey anımsamama.

Hatta kim olduğunuzu bile. Hafıza yitimi bazen geriye doğru olur ve geçmişi

unutursunuz. Sanki ardınızdaki kapıyı kapatıverirsiniz. Ama hep kapının ardında

ne olduğunu merak ederek. Bazen ileri doğrudur hafıza kaybı, yani eskileri

anımsarsınız ama yeni öğrendiğiniz her şey hemen uçar gider belleğinizden.

Kimi zaman hastalar hafızalarındaki boşlukları doldurmak için uydururlar ve

uydurduklarına inanırlar. Kimi zaman hastalık hafızanızda belli yerlerde

boşluklar yaratır sadece. Ve yaşlanmanın, demansın belirtilerinden biridir

unutma. Geçmiş parlarken, bugün anımsanamaz bir türlü. Depresyonda olduğu gibi,

dikkat eksikliğinde olduğu gibi öğrenilenler çabucak unutulabilir.

Bunların tümü hastalık göstergesidir. Bazı durumlarda güzel şeylerin tadını

unutmaktan yakınırız. Demli çayın, güzel havanın, yaşamanın... Oysa unutmayı

yanlış kullanırız. Tatları unutmamışızdır, sadece o denli üzgün, sıkıntılı ve

depresyondayız ki o tatları alamaz olmuşuzdur. Unutulmaktan korkarız çoğu kez.

Habire ardımızda bizi anımsatacak, unutturmayacak bir şeyler yaratmaya,

bırakmaya çalışırız. Öncelikle ailemiz, dostlarımız sonra tüm dünyanın bizi

unutmamasını arzularız. Aşık Veysel gibi bir

gücümüz varsa, alır sazımızı elimize dostlar bizi hatırlasın deriz. Ama böyle

bir becerimiz yoksa içimizden sessizce diler ve çabalarız. Bir yandan birçok

şeyi unutmaya çalışırken, yaşamımızdaki bir çok insanı unutmayı arzularken

unutulmamaya çalışırız.

Unutmak da aynı oranda korkutur bizi. İnsanları, öğrendiğimiz bilgileri,

yapmamız gerekenleri unutmaktan. Unutkanlıktan yakınırız, geçirmeye çalışırız,

anımsamayı başarı sayarız ve yine de unutmaya çalışırız. Hafızamızdan mucize

bekleriz. İstemediklerimizi siliversin hemen ve istediklerimizin altını çizsin.

En çok da biten sevdalarda ve yapılan hatalarda arzularız bunu. Oysa hatalar

unutulmamalıdır. Unutulmamalıdır ki tekrarlanmasın, ders alınsın, daha doğrusu

yapılsın.

Yazan: Prof.Dr Bengi Semerci