Kendime güvenim gitti eskisi gibi değilim değiştim

[tuna123]

Arkadaşlar eskiden neşeliydim insanlarla konuşmayı severdim güzel konuşurdum. Ama şimdi hayattan zevk alamıyorum hiç neşe halim yok, insanlarla konuşmak işkence gibi geliyo konuşamıyorum çünkü aklım durmuş gibi yani konuşcak bişeyler bulamıyorum. Arkadaşlarım gezmeye çağırıyolar mesela. Onlar konuşuyolar gülüyolar eğleniyolar ama ben konuşamıyorum suskunum hep. Dikkatim dağılıyo insanlarla konuşurken kendimi tam anlamıyla veremiyorum dikkatimi. Bunlar yüzünden kendime güvenimde azaldı. Artık insanların dikkatini çekemiyorum saf salak bi insan gibi oldum. Böyle olunca arkadaşlarımdan ayrılıp eve geldiğim zaman ölmek istiyorum r düşüncesi geçiyo ama r asla etmem. Kendimi değersiz hissediyorum. Duygularımda dalgalanmalar yaşıyorum akşam mutlu sabah mutsuz veya sabah mutlu akşam mutsuz yada saatler arasında dalgalanmalarda oluyo. Bide şuan karar verdiğim bişey yarın olduğu zaman yapmak istemiyorum heveslerim çabuk gelip geçici. Dün yaptığım bişeyi bugün yapamam. Nasıl kurtulcam bu durumdan ne yaşıyorum ben. Bazen diyorum ben aptallaştım mı acaba.

[bbb]

tuna123 Nickli Üyeden Alıntı

Arkadaşlar eskiden neşeliydim insanlarla konuşmayı severdim güzel konuşurdum. Ama şimdi hayattan zevk alamıyorum hiç neşe halim yok, insanlarla konuşmak işkence gibi geliyo konuşamıyorum çünkü aklım durmuş gibi yani konuşcak bişeyler bulamıyorum. Arkadaşlarım gezmeye çağırıyolar mesela. Onlar konuşuyolar gülüyolar eğleniyolar ama ben konuşamıyorum suskunum hep. Dikkatim dağılıyo insanlarla konuşurken kendimi tam anlamıyla veremiyorum dikkatimi. Bunlar yüzünden kendime güvenimde azaldı. Artık insanların dikkatini çekemiyorum saf salak bi insan gibi oldum. Böyle olunca arkadaşlarımdan ayrılıp eve geldiğim zaman ölmek istiyorum r düşüncesi geçiyo ama r asla etmem. Kendimi değersiz hissediyorum. Duygularımda dalgalanmalar yaşıyorum akşam mutlu sabah mutsuz veya sabah mutlu akşam mutsuz yada saatler arasında dalgalanmalarda oluyo. Bide şuan karar verdiğim bişey yarın olduğu zaman yapmak istemiyorum heveslerim çabuk gelip geçici. Dün yaptığım bişeyi bugün yapamam. Nasıl kurtulcam bu durumdan ne yaşıyorum ben. Bazen diyorum ben aptallaştım mı acaba.

yıllarca kazandığınız yetenekler, bir anda yok olup gitmez... bir düşüncenin değişebilmesi için, eski düşüncenin yerine, daha doğrusunu koymanız gerekir..

örn: çocukken, soba cıs (yani, size zarar vereceği öğretilir..) diye öğretilir.. zamanla, büyüyüp gelişerek, olaylara / konulara anlam vermeye, değişiklik yapacak yeteneğe ulaştığınızda, eski bilginiz şöyle değişime uğrar... elinizi sobaya yaklaştırdığınızda, eğer sıcaklık geliyorsa, analiz yeteneğine kavuştuğunuz için, düşüceniz şöyle olur.. eğer soba yanıyorsa bana zarar verir olarak kendiliğinden ve gerçek doğru olarak beyninize kaydedilir.. tekrar, gerçek, yeni ve mantıklı bir doğru gelene kadar bu düşünce kalır.. gerçek doğru gelmediği sürece, her gelen düşünce otomatik olarak reddedilir..

buradan hareketle, bir ortamda, paylaşımda bulunamıyorsanız, orada istemeyerek bulunduğunuz anlamına gelir veya ortak bir konu olmadığındanda olabilir... dahası, konuşulan konular, size basit de gelebilir.. kısaca, değişik alternatifler olabilir... bu nedenle, bu kadar olasılık varken, mutsuzluğunuzu ilan etmek, sadece bulunduğunuz ortamdaki sabırsızlığınızdan / ortamdan sıkıldığınızdan / kendinize haksızlık etmenizden kaynaklanmış olabileceğini düşünmekteyim...

kendinize, zaman ayırınız.. bir süre, erteleme, suçluluk, ego ve depresyon telkinlerini dinleyerek, yürüyüş yaparak zinde olur, kitap okuyarak kendinizi daha da geliştirebilirsiniz... hayat sizin... / karar sizin... / iyiki varsınız...

sevgiyle kalınız....

[nil15]

tekrar eskiye dönmen ümidiyle ..

[maviinci]

aynı şeyi ben de yaşıyorum.. bilmiyorum ne olacak, sabredeceğiz..

[yellowradio]

Ben çocukluktan çekingendim. Ortaokulda azıcık açılmıştım. Lisede komple içime kapandım. Aynı senin gibi bir grubun içindeyim ama muhabbetin dışında kalıyorum. Gözlemci üye gibi birşeyim. Bir arkadaşımla başbaşa kalınca konu açamam, aynı şekilde beynim durur. Bazen haksızlığa uğradığımda hakkımı savunamam. Normalde diksiyonum ummadığın kadar iyidir ama kullanamıyoruz işte. Yargılanmaktan, eleştirilip küçük düşmekten korktuğum için sanırım. Aptal durumuna bir kere düştün mü bir daha o eziklik duygusundan kurtulamıyorsun.

[bbb]

bbb Nickli Üyeden Alıntı

yıllarca kazandığınız yetenekler, bir anda yok olup gitmez... bir düşüncenin değişebilmesi için, eski düşüncenin yerine, daha doğrusunu koymanız gerekir..

örn: çocukken, soba cıs (yani, size zarar vereceği öğretilir..) diye öğretilir.. zamanla, büyüyüp gelişerek, olaylara / konulara anlam vermeye, değişiklik yapacak yeteneğe ulaştığınızda, eski bilginiz şöyle değişime uğrar... elinizi sobaya yaklaştırdığınızda, eğer sıcaklık geliyorsa, analiz yeteneğine kavuştuğunuz için, düşüceniz şöyle olur.. eğer soba yanıyorsa bana zarar verir olarak kendiliğinden ve gerçek doğru olarak beyninize kaydedilir.. tekrar, gerçek, yeni ve mantıklı bir doğru gelene kadar bu düşünce kalır.. gerçek doğru gelmediği sürece, her gelen düşünce otomatik olarak reddedilir..

buradan hareketle, bir ortamda, paylaşımda bulunamıyorsanız, orada istemeyerek bulunduğunuz anlamına gelir veya ortak bir konu olmadığındanda olabilir... dahası, konuşulan konular, size basit de gelebilir.. kısaca, değişik alternatifler olabilir... bu nedenle, bu kadar olasılık varken, mutsuzluğunuzu ilan etmek, sadece bulunduğunuz ortamdaki sabırsızlığınızdan / ortamdan sıkıldığınızdan / kendinize haksızlık etmenizden kaynaklanmış olabileceğini düşünmekteyim...

kendinize, zaman ayırınız.. bir süre, erteleme, suçluluk, ego ve depresyon telkinlerini dinleyerek, yürüyüş yaparak zinde olur, kitap okuyarak kendinizi daha da geliştirebilirsiniz... hayat sizin... / karar sizin... / iyiki varsınız...

sevgiyle kalınız....

Yukarıdaki yazımın içindeki verdiğim örnekte, eksiklik / hatalı anlatım vs. olduğu düşüncesiyle düzeltme gereği duydum... hata için, sizlerden özür dilerim… aşağıdaki yazım, biraz daha uygun oldu gibi… )))
Küçükken, eli sobaya değip yanan bir çocuk, onu hafızaya kaydeder… ve daha sonra bu çocuğu sobaya yaklaştırırsanız, farkında olmadan, soba sıcak olmadığı halde, bağırmaya başlar… çünkü soba, daha önce zarar verdiği için, tekrar zarar vereceğini düşündüğünden korkar… zamanla büyüyüp, analiz etme, kavrama, anlamlandırma vs. gibi yetenekler geliştikçe, sobaya elini yaklaştırmayı öğrenir ve sıcak değilse, sobaya dokunabileceğini anlar… yani, eski düşünce, yeni, mantıklı ve doğru bir düşüncenin yerini alır ve bu konuyla ilgili korkuları da, yok olur… buradan hareketle, kendimizi geliştirdiğimiz, analiz etme yeteneğimizi arttırdığımız sürece gelişmeyi sürdürmeye devam ederiz… doğru ve mantıklı bir bakışla, manzara da değişime uğrar… kısaca, bakış açısı değişirse, manzara da değişir… umarım, anlaşılmıştır..
saygılar... / sevgiler...

[Kararli3521]

Ben yeni tanıştığım biriyle yada yeni ortamlarda arkadaş edinme konusunda sorun yaşamıyorum onu tanıdıkça yada o ortama alıştıkça içime kapanıyorum ve konuşucak konu bulamıyorum.Ama yanımda yakın arkadaşım var diyelim o zaman daha rahat oluyorum.O gidince yine sus pus oluyorum ne konuşsam sessizlik çok sıkıcı diye düşünüyorum ve tabi ki strese girerek saçmalıyorum.