[Alexandra]

Kendimi affediyorum, yüzümdeki endişeli ifadenin, alnımı kırıştıran hissin altında yatan her şeyi, herkesi affediyorum. Birlikte omuz omuza atlatılan her anın bizi bir adım daha ileriye taşıdığını bilerek, daima severek... Bugünün geleceğini biliyorduk. Bu andan itibaren hissettiğimiz her şey yine kendimiz için önemli olacak. Dışarıda hissettiğimiz rüzgar üzerimizdeki ağırlıkları aldı gitti. Başımı yerden kaldırıyorum ve yüzümü gökyüzüne çeviriyorum. Başımdaki ağırlık, omuzlarımdaki yük uçup gitti. Kendime koyduğum tüm duvarları, sınırları kaldırıyorum. Affediyorum, tüm düşüncelerimi, hatalarımı, yüklendiklerimi, yüklenmediklerimi, bildiğim bilmediğim her şeyi...

Affettikçe anlıyorum affetmeden yaşayamayacağımı.
Affettikçe üzerime sinmiyor öfke kokuları
Affettikçe gözlerim daha az doluyor,
uykularım uzuyor.
Kendimi affettikçe anlıyorum,
Şu anda bulunduğum noktaya senin sayende geldim,
İyi ki varsın canım, iyi ki vardın
Sen kendi kendine muhteşem bir dünyasın!

Seni seviyorum ve kendimi affediyorum.

Bu hayatın sonuna kadar benim için her zaman güzel, her zaman özel ve her zaman dokunulmaz olarak kalacaksın. Hayatımda sahip olduğum en özel hisleri bana yıllarca yaşattığın için sana minnettarım.

Adın ve varlığın kalbimde her daim başköşede olacak.