İçine dokun ki, sevgin hiç uyumasın…
 

İçine dokun ki, sevgin hiç uyumasın…

Sıralıyorsun, adım adım. Evin her köşesini keşfetme arzusundasın. Bir merak var ki içinde; açmadığın çekmece, el sürmediğin obje kalmadı. Tekrarlardan ibaret hayatın, dışardan bakınca bir kısır döngü adeta. Belki bakmakla görmek arasındaki fark, seninle aramızdaki. Aslında tek merak eden sen değilsin; ben de merak ediyorum senin dünyanı…



Yılmıyorsun isteklerinden, vazgeçmiyorsun kolay kolay gözüne kestirdiklerinden. Bir azim var ki yüreğinde, olmama ihtimali yok gözünde. Düşüyor ve yine ayağa kalkıyorsun. Korku nedir bilmiyorsun ki. Sana ne ya da kim zarar verebilir, henüz öğrenmedin ki. Yaşayarak öğreneceksin bebeğim…



Büyüdükçe acıyor, acıtıyor insan. Olmuyorsa pes ediyor, vazgeçiyor, bir kenara bırakıyor, bir daha dönüp bakmıyor. Kırıyor, kırılıyor. Bir yerlere sırtını yaslamak istiyor, yalnızlıktan korkuyor. Öğretilerle değil, söylentilerle yaşıyor. Geçmişe sığınıyor, geleceğe yüz çeviriyor. Denemekten kaçınıyor, var olanla yetiniyor. Vermeyi unutuyor, ama almayı asla unutmuyor!



Sen derin uykunda, ben derin konularda. Neyse bebeğim, yine çok uzaklara daldım ben, belki de içimdeki çocuğu unuttum. Her gün hatırlatmana rağmen!



Ağzında şeker tadı bırakan bir yaşamın olsun. Bulutlara sığdıramadığın düşlerin, albümlerden taşan hatıraların, sıcak bir gülüşün ve yere sağlam basan ayakların olsun. Pembe bir ayracın olsun; hayata mola verip, ana dokunabilesin. Ve içine dokun ki, sevgin hiç uyumasın…





Kaynak: Bebek