[benal]

Çok iyi bir hayatım var. Eşim, işim, evim, çocuğum mükemmel. Fakat çok rahatsız mükemmel olmayan narsist bir annem var. Ve ve ve ben aradayım. Çaresizim. Tavrımı koyuyorum anneme karşı. Ama içimdeki vicdan geceleri uyutmuyor, dengemi bozuyor. anı yaşamamı engelliyor. Napıcam.Nasıl olcak bilmiyorum. Varmı çözümünü bilebilen?

[sweeet]

Öncelikle aramızda hoş geldiniz. Mutlu ve faydalı paylaşımlar olsun.

Gelelim konumuza. Kimse mükemmel değildir. Bugün bir kişinin tavırları beni rahatsız ediyorsa önce dönüp kendi içime bakmayı seçiyorum. Annemle ilgili zaman zaman beni çok zorlayan çatışmalar yaşadım ama bugün bunları en aza indirdim diyebilirim. Onun bana hep huzur vermesini isterdim ama huzuru onun vermesi değil kendim bulmam gerekiyormuş. Ne söylerse söylesin derin bir nefes alıp sakin kalabilmeyi öğrenmem gerekiyormuş. Her şey kendi içimizde. Her zaman mümkün olduğu kadar karşınızdaki insanların iyi yanlarını, size yaptığı iyilikleri ve iyi zamanlarınızı düşünün. Kendiniz dahil kimsenin mükemmel olmasını beklemeyin. Kendiniz söz konusu ise elinizden gelenin en iyisini yapın o zaman vicdanınız da rahat olur. Onu olduğu gibi kabul etmeye çalışın ve ondan da aynısını bekleyin. Bunu yapmayabilir yine de siz onu olduğu gibi kabul edip sevmeye devam ederseniz her şey daha kolay olur. Aile çok değerlidir. Özellikle anne ve babamız varoluş nedenimiz onlar olmasaydı biz olmayacaktık. Koşulsuz sevgi ortamıdır aile. Bunu hissedemediğiniz için vicdanınız belki de bu yüzden rahatsız tavır koyduğunuzda. Kabullenemiyorsunuz olanları. Onun tavırlarınızdan rahatsız olduğunuz sürece aranızdaki koşulsuz sevgi bağını hissetmeye büyük bir engel koymuş oluyorsunuz. Çaresiz değilsiniz yalnızca siz bulabilirsiniz en doğru çözümü. Bulabileceğinize yürekten inanıyorum. Ben de konu ile ilgili nacizane fikirlerimi paylaşmak istedim.

Mutlu ve huzurlu günler dilerim.

Sevgiler.