Evrenin Aşkı...

[Işıldayan Safir]

Uzun zamanlar geçti; Güneş; Güneş oldu ısıttı tüm gezegenleri.

Ay ise geceyi müjdeledi ve uyuttu çocuklarını ışığı altında.

Ama bir şey vardı... Ay aşıktı Güneşe saklayamadı artık geceler geldiğinde.

Böylece ay ve Güneş tekrar karşılaştılar.

Ay bütün fazlarını atlatmış ve değişmişti, büyümüştü, Ay bir dolunaydı artık. Hilal olmaktan vazgeçti.

Büyümüştü artık ve aşıktı Güneşe, onun sıcaklığıyla erimek istiyordu sadece.

Güneş ise daha da ısındı, büyüdü ve parladı. Kabul etti ayı yanıp parlayan yüreğine.

Böylece Ay yavaş yavaş erimeye başladı; öldüğünü zannettiler tüm gezegenler, önceleri anlamadılar Ayın halini.

Ay dönüşüyordu evet, Ay bir yıldıza dönüşüyordu.

Sonsuzluğa doğru çekiliyordu, enerjisi yükseliyordu.

Ölmüyordu aslında görenler onun öldüğünü sandı, yalnızca.

Çözemediler, haline güldüler, bıraktılar onu yalnız başına; ama gezegenler anlamadılar bu aşkı aslında.

Güneşte var gücüyle Ayı eritirken, Güneşin tükendiğini sandılar ama Güneşte değişmekteydi aslında.

Gezegenler panik halindeydi, anlamadılar ne olduğunu.

Güneş patlıyordu, saçıyordu ışıklarını her bir tarafa, ama bir yandanda eski gücü tükeniyordu.

Gücü eriyordu sonsuzlukta, ölmüyordu aslında dönüşüyordu bir başka Kutup Yıldızına.

Ayın aşkına; sonsuzlukta kaybolmak birlikte yolculuğa çıkmak uğruna.

Ne Güneş artık bu galaksiye ait hissetti kendini, ne Ay, ikisi de sonsuzluğa yolculuğa çıkmak istiyordu.

Güneş daha fazla zarar vermek istemedi kardeşlerine ve bir yandan aşkına gitmek istiyordu.

Bir anda patladı küçüldü ve yoğun bir ışığa dönüştü.

Bir delik açıldı sonsuzlukta, merkezinden çıktı Güneş ve Ayda o an çıktı yörüngeden; kayboldular bir anda gözden.

Buluştular sonsuzlukta ve parlamaya başladılar olağangüçleriyle yeniden başka bir diyarda...

Gezegenlere ne mi oldu? Onlarda yörüngelerinden çıktılar ama bu bir son değildi.

Onlarda aşkı içlerine çekmişlerdi bir kere.

Elbette onlarda dönüşecekti aşkla bir başka yıldıza.

Evrenin kurallarını anlamak zordur. Evet; aşk varsa ortada.

Her şey mümkündür, Güneş Güneş olmaktan vazgeçer. Ay da Ay olmaktan.

Bir yol yaratırlar kendilerine ortakça yürüyebilecekleri.

Ne Güneş eski Güneş olmak ister artık, ne Ay eski Ay.

Ne de gezegenler ve evrenin tüm sakinleri bu aşka seyirci kalır sonunda.

Başka bir boyutu deneyimleme zamanıdır yalnızca.

Aşk uğruna değişmeyi seçmek cesurca.

Aşkla; bir kutup yıldızı olmak ortak bir kararla.

İşte evren böyledir onu anlamak güçtür.

Kuralları esnektir, onun yasası aşktır.

Değişmek, devinmek, dönüşmek ister aşk uğruna.

Peki korku?

Değişmek, dönüşmek ve yıkmak tüm bilineni bir anda!

Korku mu? O korku ne tanımaz, o evrenin asli doğasına uymaz.

O korkmaz, o her an hazırdır, tüm geçmişi bir kenara bırakır, aşk varsa ortada.

Evet evren gariptir, çözmesi kolay değildir, o her an değişir, çünkü aşıktır ve aşktır o aynı zamanda.

Tüm çocuklarınında bu aşkı yaşamasını ister ve kutlamasını onu tüm coşkusuyla.

Evren gariptir evet, hemde çoook gariptir.

Evrenin kuralları aşk için her an değişir ve devinir.

Onu çözmek zordur evet, çook zordur eğer mantık ararsanız içinde.

Ama aşık olursanız; işte o zaman onu anlamaya başlarsınız, işte o zaman evrenin sizi nasıl var ettiğine dair bir kapı açarsınız.

Tüm nedenleri bir kenara bırakırsınız; neden aramazsınız; çünkü duraan bir cevap bulamazsınız.

Sonsuz sevgisini ve aşkını hissetmeye başlarsınız iliklerinizde.

Artık Güneş ısıtmıyordurda sabahları veya Ay geceleri karşılamıyordurda.

Bir başka yer, bir başka zamanda...

Yalnızca bir kutup yıldızı parlıyordur; Gök Kubbede ebedi ışığıyla.

Kaynak: Love Peace And Harmony