roxie

evet, doğru bir nokta yakalamışsın. bu konuda kesinlikle bir şey bildiğimi iddia etmiyorum ama sonuçta dil de duygularımızın oluşumunun bir parçası. sevdiğin insan sana seni seviyorum dediği zaman mutluluk hissetmez misin? ya da birisi sana bugün ne kadar güzel görünüyorsun dediği zaman? Tam tersi, biri seni aşağılarsa, kırarsa, küçümserse bu gene bilinç altına öfke veya üzüntü olarak yansımaz mı? Dil bunu doğrudan değil ama dolaylı olarak yapıyor.

Gene benim şahsi düşüncem, telkinlerin placebo etkisinin olabileceğini düşünüyorum. Müziklerin içine gömülü telkinler var. Bu telkinleri dinledikten 1 ay sonra aynı su sesini içine telkin koymadan dinletseler ama sen bunu bilmesen ne olur? Bence gene bilinçaltına birşeylerin aşılandığını hissedersin. Koşullanma dediğimiz faktör giriyor burda işin içine.

Tam tersi, erkek arkadaşıma suçluluk duyguları klasik müzik versiyonunu içinde telkin bulunduğunu söylemeden yolladım. "Al beni çok rahatlatıyor, sana da iyi gelir" diyerek. Fakat o nasıl bir yolculuğun içinde olduğunu bilmeden bir ya da iki kez dinledi, güzel bir keman konçertosu evet, onun için bundan ötesi değil.

Zaten zaman geçince anladım ki önemli olan benim kendi kendimi telkin ederek iyi hissetmem veya iyi hissettiğim anlarda bunu pekiştirmek için kendime telkinde bulunmam. Ama insanın kendine bu konuda güvenebilmesi, başarabileceğini görebilmesi için ilk etapta bunu telkinlerin desteğiyle yapmaya ihtiyacı olabiliyor. Ben depresyonun kaderim olduğunu düşünen biriydim, bu siteye üye olmadan önce tek kurtuluş umudumu psikolojik tedavi olarak görüyordum ve o konuda kaygılarım vardı sonra burada buldum kendimi ve mart ayından beri girdiğim bir "yolculuk" bu. Benim için bir arayışa dönüştü. Bunu "spiritüel arayış" olarak adlandırmaktalar genelde. Son 6 ayda yasşadığım değişim, dönüşüm inanılmaz. Hayatımın her alanında kendini gösteriyor. Biliyorum ki bu kendimi korkularımdan, olumsuz düşüncelerim ve hislerimden arındırdığım sürece, başıma ne gelirse gelsin böyle devam edecek. herşeyin üstesinden bir şekilde geleceğim. Ama beni bu noktaya getiren telkinler oldu, şu anda onlara ihtiyaç duyduğumu söyleyemem çünkü kendi kendime yapabiliyorum artık. Telkinler yalnızca kendi içimdeki gücü fark edebilmem için bir araç oldu çünkü yolun başında kendime değil, beni içine düştüğüm buhrandan çekip çıkarak bir ele ihtiyacım olduğunu düşünüyordum. Şimdi bakıyorum, düştüğüm kuyu aslında çok da derin değilmiş, tırmanarak da çıkabilirmişim içimden. Bunu görmem ancak o eli tutup beni yukarı çekmesine izin verdiğim zaman mümkün oldu...

Kendi hikayeme dayanarak böyle açıklayabilirim sana, önemli olan telkinlerin işe yarayacağına inanmak herşeyden önce...