[shamanic]

ben zeynep in annesi gibi olduğum için evde besleyemiyorum...
zeynep anlatırken bende hatırladım minik bir serçe kuşunu iyileşene kadar misafir ertmiştim evde ...
her ne kadar doğaya ait olsalarda sevgi gördükleri yere alışıyorlar hemencecik...

sevginin saf ve nekadar değerli.. ne kadar etkili olduğunu bir kez daha hatırlatıyorlar insanlara...

minik serçe kuşunu kış günü bulmuştum yolda..
kanadı zedelenmişti..
bir kaç gün oynatmadn durması gerekiyordu..
tişörtümün göbeğime gelen kısmına sarmıştım onu.. kanguru misali..
gündüzlerimizi öyle.. akşamlarımızıda sarıp sarmalayıp kanadını oynatamayacak şekilde yanımda geçirmesini sağlamıştım..
ilk 6 saat kadar itiraz etti hep.. sonra anladı iyiliği için yaptığımı sessizca riayet etti yaptıklarıma..
minik kırıntılar yapardım yemeğini ya elimden ya dudaklarımdan yerdi.. çok
özlemişim ... neeyse
4. günün sonunda daha iyiceydi
6 . gün deneme uçuşlarından sonra.. odada ki pencereyi açık bıraktım...
kararını kendi versin diye.. doğal olarak doğayı tercih etti..

aslında cevaplayamadığım bir soru geliyo aklıma bazen...
biz mi onları seviyoruz.. yoksa onlar mı bizi seviyor..
anlattığımız hatıralara bakınca.. onların güzel sevgileri ve gönülleri sayesinde bu hoş anılara sahipmişiz gibi geliyor bana.. .

sevgiyle..